Muqe
New member
Kuyruk ve Dişlek’in hikayesi
Zamanın birinde bir sürü hayvana konut sahipliği yapan bir çayır varmış. Bu çayırın tam ortasında bir göl, gölün de tam ortasında büyük bir yaprak üzerinde bir kunduzun konutu varmış.
Bu küçük kunduzun ismi Kuyruk’muş. Kuyruk konutunu hayli sever, sık sık etraftaki arkadaşlarını da meskenine davet edermiş. Arkadaşlarının içinde en sevdiği ise ismi Dişlek olan küçük bir sincapmış.
Bir gün Kuyruk, Dişlek’e bir latife yapmaya karar vermiş. Planlarına bakılırsa sincap Dişlek’in üzerinde olduğu kolu kemirecek ve onu korkutacakmış. Tabi ki düşmesine müsaade vermeyecek aşağıda onu yakalamak için bekleyecekmiş.
Planını gerçekleştirmek için Dişlek’in yanına gitmiş, o bir fındığı kırmakla uğraşırken kısmı kemirmiş ve yavru sincabın korkmasını sağlamış. Lakin planları yolunda gitmemiş zira gücü, Dişlek’i yakalamaya yetmemiş ve ikisi birden yere düşmüşler. Etrafta onları izleyen arkadaşları ikisine birden kıkır kıkır gülmüşler.
Dişlek birinci olarak Kuyruk’a kızsa da kunduzun yerde yuvarlandığını görür görmez yumuşamış ve gülmeye başlamış. “Sen görürsün Kuyruk, sana o denli bir latife yapacağım ki hakikaten çok korkacaksın.” demiş.
Aradan günler geçmiş, olaylar unutulmuş herkes keyifle çayırda yaşamaya devam etmiş. Fakat bir gün Kuyruk uyurken üzerinde yaşadığı yaprağın hareket ettiğini hissetmiş. Aslında kalabalık bir sıçan sürüsü tarafınca kaçırılıyormuş ancak Kuyruk bunun farkında değilmiş. O Dişlek’in yaptığı bir latife olduğunu düşündüğü için hiç korkmamış ve uyumaya devam etmiş. Gölün etrafından hayvanlar Kuyruk’u uyarmak için epey seslenmiş lakin küçük kunduz bunların hiçbirini duymamış.
Kuyruk gözlerini açtığında kendini bir sıçan deliğinde bulmuş, her yer hayli karanlıkmış ve kunduz karanlıktan epeyce korkarmış. “Dişlek kâfi artık, hiç komik değil.” diye bağırıp durmuş ancak hiç kimse yanıt vermemiş.
Dişlek ise arkadaşı için epeyce telaşlı bir biçimde yola çıkmış ve onu kurtarmak için neler yapabileceğini düşünmeye başlamış.
Bu sırada Kuyruk etraftan garip sesler duymaya başlamış. Akabinde karanlıkta kırmızı kırmızı gözler görmüş, gözlerin sayısı giderek artmaya başlamış ve ortasında bulunduğu durumun bir latife olmadığını bu biçimde anlamış.
Kuyruk bu sefer “Dişleeeek lütfen sesimi duuuy.” diye seslenmeye başlamış ve başarmış da 1 saatlik seslenmenin sonunda yavru sincap Kuyruk’un sesini duymuş lakin ona yanıt veremezmiş. Zira sıçanların ne kadar büyük olduğunu gözleriyle görmüş. Bunun üzerine aklına bir fikir gelmiş. Ağaçlardan toplaya bildiği kadar fındık toplayacak ve gizlice sıçan yuvasına yakın bir yere dizecekmiş. Sıçanlar onları yerken de Kuyruk’u kurtarmayı düşünüyormuş.
Planını uygulamaya başlamış hayli oldukça çook fazla fındık toplamış. Çok yorulmuş lakin durmamış, bir dağ büyüklüğünde fındığı üst üste yığmış ve sincapların yuvalarından çıkmasını beklemiş. Evet varsayım ettiğiniz üzere plan işe yaramış. Sıçanlar yuvayı teker teker boşaltmışlar. her insanın çıktığından emin olunca çabucak dalmış yuvanın içine.
Karanlıkta uzun müddet yol aldıktan daha sonra, Kuyruk’un ağlayan sesini duymuş. “Kuyruuuuk ağlama ben geldim.” diye seslenmiş.
Kuyruk, Dişlek’in sesini duyduğuna fazlaca sevinmiş. “Buradayım, buradayım.” diye karşılık vermiş.
Dişlek, Kuyruk’u en sonunda bulmuş ve kapatıldığı kapıyı son gücüyle kemirmeye başlamış. Kuyruk da ona katılmış zira tek kişi bunu asla başaramazmış.
bir süre daha sonra kapıyı kırmayı başarmışlar ve süratlice çayıra geri dönmüşler. Bu olayın üzerine bütün çayır hayvanları köylerinin etrafına bir muhafaza duvarı örmüşler ve Kuyruk’a yapraktan yepisyeni bir mesken yapmışlar.
Kuyruk ve Dişlek ise bir birlerine tekrar asla latife yapmayacaklarına kelam vermiş ve arkadaşlıklarını sonsuza dek keyifli bir biçimde hayatışlar.
Uyumak istemeyen zürafa
önceden vakit ortasında kalbur saman ortasında günlerden bir daha bir gün ormanın ortasında yaşayan uzun mu uzun, tatlı mı tatlı bir zürafa varmış. Bu zürafa aslında fazlaca uzunmuş lakin aslında yavru bir zürafaymış.
Bu tatlı zürafa karnını doyurmayı fazlaca severmiş. Her gün bir sürü ağaçtan meyveler, yapraklar yermiş. Ormanda bir sürü ağaç olduğu için zürafa bu ağaçların tadına bakarken hiç bir vakit çekinmezmiş. Birisi ona ağaçlarda yaprakların bittiğini söylemiş olduğinde zürafa çabucak şu biçimde söylermiş:
– “Koskoca orman, bir sürü ağaç var. Benim yememle bitmez ki bu yapraklar. Hem ben de yemek yemeliyim, yoksa güçsüz kalırım. Güçsüz kalırsam da hasta olurum. Ayrıyeten bu yaprakları ben yedikten daha sonra seneye yenileri çıkıyor.”
Zürafa çok hazırcevaplı ve uyanıkmış. Lakin birazcıkta oburmuş. bir daha bir gün ağaçların yapraklarını yerken bir anda enteresan bir ses duymuş.
Bu sesin sahibini gözleriyle aramaya koyulmuş çabucak. Lakin ne yaptıysa bulamamış. daha sonra yinedan ağaçtaki yaprakları yemeye başlamış. Yaprakları yerken bir daha misal bir ses gelmiş lakin bu sefer sesin sahibi tam da Zürafa’nın karşısındaymış. Bu sesin sahibi minik ve yavru bir kuşmuş, şu biçimde diyormuş yavru kuş:
– “Hey koca ayaklı canavar, ne yapıyorsun? Tüm yapraklarımı ve yuvamı yedin. Artık ne yapacağım ben? niye bu kadar düşüncesizsin. Ben bu yapraklarla meskenimi yapıyorum ve bunlar şayet olmazsa hayatta kalamam. niye bu kadar dikkatsizsin?”
Bu kelamları duyan Zürafa fazlaca üzülmüş ve ne yapacağını bilememiş. Süratli bir biçimde geri çekilmiş lakin aklında kuşku kalmış. Zira bugün bu ağaçtaki kuşlara ziyan verdiyse yarın öteki bir ağaçtaki kuşlara da ziyan verebileceğini biliyormuş. Bu durumun farkına varan akıllı zürafa sakin bir biçimde kuşa yanlışsız başını uzatmış ve şöyleki demiş:
– “Kuş kardeşim ben canavar değilim ki. Yalnızca yemek yiyordum ve seni fark etmedim. Evet haklısın, biraz daha dikkatli olmalıydım fakat sen epeyce küçüksün. Seni görmek epeyce güç benim için. İstersen bir arada gezelim ve sen ağaçlarda yaşayan öteki kuşlar var mı diye denetim et. Hem bu biçimdece yaprakların üstünde tırtıl görürsem onları sana verebilirim. bu biçimdece seninde karnın doymuş olur. Ne dersin?”
Yavru kuş bu tekliften çok keyifli olmuş ve Uyumak İstemeyen Zürafa ile birlikte yola koyulmuş. Ağaçları birer birer gezmişler ve ikisi de karınlarını hoş güzel doyurmuşlar. Bu sırada birlikte oyun oynamışlar ve hayli eğlenmişler. Zürafa ve Kuşun arkadaşlığı ikisini de hayli memnun etmiş.
bir süre daha bu türlü oyun oynamaya devam etmişler ve daha sonra bir daha acıkmışlar. yenidendan ağaçları gezerlerken bir anda ince bir ses duymuşlar. Zürafa başını aşağıya eğmiş ve yavru bir tavşan görmüş. Tavşan, Zürafa ve Kuşa şöyleki demiş:
– “Hey uzun uzunluklu zürafa, dikkatli ol. Az kalsın üstüme basıyordun. Ormanda gezerken birazcık dikkatli olamaz mısın? Ayrıyeten şuradan geçerken sizi gördüm. Çok eğleniyordunuz, ben büyüsem bile asla sizin kadar uzun olamam. Tahminen bende sizinle arkadaş olabilirim diye düşündüm.”
Bunu duyan kuş ve zürafa gayet heyecanlı bir biçimde bu teklifi kabul etmişler. Zürafa, tavşanı boynuna bindirmiş ve birlikte gezmeye başlamışlar. Çok eğlenceli oyunlar oynamışlar ve bir arada gülmüşler. Fakat bir süre daha sonra hava kararmaya başlamış. Havanın karardığını fark eden tavşan konuta gitmeleri gerektiğini söylemiş. Lakin Uyumak İstemeyen Zürafa bunu istememiş ve biraz daha kalabileceklerini söylemiş.
bir süre daha birlikte oyunlar oynamışlar ve eğlenmişler. Lakin saatler ilerledikçe hava daha da kararmış ve artık tavşanla kuş konuta gitmeleri gerektiğini söylemişler. Bir anda kuş uçup yuvasına gitmiş, tavşansa süratlice koşarak yuvasına dönmüş. Lakin zürafa gecenin karanlığında başını kollara vurmak istemediği için yavaş yavaş gitmek zorunda kalmış.
Saatler geçmiş fakat zürafa hala yuvasına varamamış ve ıslak otların üstünde uyuya kalmış. Sabah uyandığında hasta olduğunu fark etmiş ve annesi ona epeyce kızmış. Meskende günlerce hasta biçimde yatmak zorunda kalmış. Arkadaşları dışarıda oyun oynarken Uyumak İstemeyen Zürafa meskende yatmış ve canı sıkılmış. çabucak sonrasında güzelleşip arkadaşlarının ortasına dönmüş lakin dersini de almış. tekrar da güneş battıktan daha sonra dışarı da kalmamış ve her vakit vaktinde konuta dönmüş.
Zamanın birinde bir sürü hayvana konut sahipliği yapan bir çayır varmış. Bu çayırın tam ortasında bir göl, gölün de tam ortasında büyük bir yaprak üzerinde bir kunduzun konutu varmış.
Bu küçük kunduzun ismi Kuyruk’muş. Kuyruk konutunu hayli sever, sık sık etraftaki arkadaşlarını da meskenine davet edermiş. Arkadaşlarının içinde en sevdiği ise ismi Dişlek olan küçük bir sincapmış.
Bir gün Kuyruk, Dişlek’e bir latife yapmaya karar vermiş. Planlarına bakılırsa sincap Dişlek’in üzerinde olduğu kolu kemirecek ve onu korkutacakmış. Tabi ki düşmesine müsaade vermeyecek aşağıda onu yakalamak için bekleyecekmiş.
Planını gerçekleştirmek için Dişlek’in yanına gitmiş, o bir fındığı kırmakla uğraşırken kısmı kemirmiş ve yavru sincabın korkmasını sağlamış. Lakin planları yolunda gitmemiş zira gücü, Dişlek’i yakalamaya yetmemiş ve ikisi birden yere düşmüşler. Etrafta onları izleyen arkadaşları ikisine birden kıkır kıkır gülmüşler.
Dişlek birinci olarak Kuyruk’a kızsa da kunduzun yerde yuvarlandığını görür görmez yumuşamış ve gülmeye başlamış. “Sen görürsün Kuyruk, sana o denli bir latife yapacağım ki hakikaten çok korkacaksın.” demiş.
Aradan günler geçmiş, olaylar unutulmuş herkes keyifle çayırda yaşamaya devam etmiş. Fakat bir gün Kuyruk uyurken üzerinde yaşadığı yaprağın hareket ettiğini hissetmiş. Aslında kalabalık bir sıçan sürüsü tarafınca kaçırılıyormuş ancak Kuyruk bunun farkında değilmiş. O Dişlek’in yaptığı bir latife olduğunu düşündüğü için hiç korkmamış ve uyumaya devam etmiş. Gölün etrafından hayvanlar Kuyruk’u uyarmak için epey seslenmiş lakin küçük kunduz bunların hiçbirini duymamış.
Kuyruk gözlerini açtığında kendini bir sıçan deliğinde bulmuş, her yer hayli karanlıkmış ve kunduz karanlıktan epeyce korkarmış. “Dişlek kâfi artık, hiç komik değil.” diye bağırıp durmuş ancak hiç kimse yanıt vermemiş.
Dişlek ise arkadaşı için epeyce telaşlı bir biçimde yola çıkmış ve onu kurtarmak için neler yapabileceğini düşünmeye başlamış.
Bu sırada Kuyruk etraftan garip sesler duymaya başlamış. Akabinde karanlıkta kırmızı kırmızı gözler görmüş, gözlerin sayısı giderek artmaya başlamış ve ortasında bulunduğu durumun bir latife olmadığını bu biçimde anlamış.
Kuyruk bu sefer “Dişleeeek lütfen sesimi duuuy.” diye seslenmeye başlamış ve başarmış da 1 saatlik seslenmenin sonunda yavru sincap Kuyruk’un sesini duymuş lakin ona yanıt veremezmiş. Zira sıçanların ne kadar büyük olduğunu gözleriyle görmüş. Bunun üzerine aklına bir fikir gelmiş. Ağaçlardan toplaya bildiği kadar fındık toplayacak ve gizlice sıçan yuvasına yakın bir yere dizecekmiş. Sıçanlar onları yerken de Kuyruk’u kurtarmayı düşünüyormuş.
Planını uygulamaya başlamış hayli oldukça çook fazla fındık toplamış. Çok yorulmuş lakin durmamış, bir dağ büyüklüğünde fındığı üst üste yığmış ve sincapların yuvalarından çıkmasını beklemiş. Evet varsayım ettiğiniz üzere plan işe yaramış. Sıçanlar yuvayı teker teker boşaltmışlar. her insanın çıktığından emin olunca çabucak dalmış yuvanın içine.
Karanlıkta uzun müddet yol aldıktan daha sonra, Kuyruk’un ağlayan sesini duymuş. “Kuyruuuuk ağlama ben geldim.” diye seslenmiş.
Kuyruk, Dişlek’in sesini duyduğuna fazlaca sevinmiş. “Buradayım, buradayım.” diye karşılık vermiş.
Dişlek, Kuyruk’u en sonunda bulmuş ve kapatıldığı kapıyı son gücüyle kemirmeye başlamış. Kuyruk da ona katılmış zira tek kişi bunu asla başaramazmış.
bir süre daha sonra kapıyı kırmayı başarmışlar ve süratlice çayıra geri dönmüşler. Bu olayın üzerine bütün çayır hayvanları köylerinin etrafına bir muhafaza duvarı örmüşler ve Kuyruk’a yapraktan yepisyeni bir mesken yapmışlar.
Kuyruk ve Dişlek ise bir birlerine tekrar asla latife yapmayacaklarına kelam vermiş ve arkadaşlıklarını sonsuza dek keyifli bir biçimde hayatışlar.
Uyumak istemeyen zürafa
önceden vakit ortasında kalbur saman ortasında günlerden bir daha bir gün ormanın ortasında yaşayan uzun mu uzun, tatlı mı tatlı bir zürafa varmış. Bu zürafa aslında fazlaca uzunmuş lakin aslında yavru bir zürafaymış.
Bu tatlı zürafa karnını doyurmayı fazlaca severmiş. Her gün bir sürü ağaçtan meyveler, yapraklar yermiş. Ormanda bir sürü ağaç olduğu için zürafa bu ağaçların tadına bakarken hiç bir vakit çekinmezmiş. Birisi ona ağaçlarda yaprakların bittiğini söylemiş olduğinde zürafa çabucak şu biçimde söylermiş:
– “Koskoca orman, bir sürü ağaç var. Benim yememle bitmez ki bu yapraklar. Hem ben de yemek yemeliyim, yoksa güçsüz kalırım. Güçsüz kalırsam da hasta olurum. Ayrıyeten bu yaprakları ben yedikten daha sonra seneye yenileri çıkıyor.”
Zürafa çok hazırcevaplı ve uyanıkmış. Lakin birazcıkta oburmuş. bir daha bir gün ağaçların yapraklarını yerken bir anda enteresan bir ses duymuş.
Bu sesin sahibini gözleriyle aramaya koyulmuş çabucak. Lakin ne yaptıysa bulamamış. daha sonra yinedan ağaçtaki yaprakları yemeye başlamış. Yaprakları yerken bir daha misal bir ses gelmiş lakin bu sefer sesin sahibi tam da Zürafa’nın karşısındaymış. Bu sesin sahibi minik ve yavru bir kuşmuş, şu biçimde diyormuş yavru kuş:
– “Hey koca ayaklı canavar, ne yapıyorsun? Tüm yapraklarımı ve yuvamı yedin. Artık ne yapacağım ben? niye bu kadar düşüncesizsin. Ben bu yapraklarla meskenimi yapıyorum ve bunlar şayet olmazsa hayatta kalamam. niye bu kadar dikkatsizsin?”
Bu kelamları duyan Zürafa fazlaca üzülmüş ve ne yapacağını bilememiş. Süratli bir biçimde geri çekilmiş lakin aklında kuşku kalmış. Zira bugün bu ağaçtaki kuşlara ziyan verdiyse yarın öteki bir ağaçtaki kuşlara da ziyan verebileceğini biliyormuş. Bu durumun farkına varan akıllı zürafa sakin bir biçimde kuşa yanlışsız başını uzatmış ve şöyleki demiş:
– “Kuş kardeşim ben canavar değilim ki. Yalnızca yemek yiyordum ve seni fark etmedim. Evet haklısın, biraz daha dikkatli olmalıydım fakat sen epeyce küçüksün. Seni görmek epeyce güç benim için. İstersen bir arada gezelim ve sen ağaçlarda yaşayan öteki kuşlar var mı diye denetim et. Hem bu biçimdece yaprakların üstünde tırtıl görürsem onları sana verebilirim. bu biçimdece seninde karnın doymuş olur. Ne dersin?”
Yavru kuş bu tekliften çok keyifli olmuş ve Uyumak İstemeyen Zürafa ile birlikte yola koyulmuş. Ağaçları birer birer gezmişler ve ikisi de karınlarını hoş güzel doyurmuşlar. Bu sırada birlikte oyun oynamışlar ve hayli eğlenmişler. Zürafa ve Kuşun arkadaşlığı ikisini de hayli memnun etmiş.
bir süre daha bu türlü oyun oynamaya devam etmişler ve daha sonra bir daha acıkmışlar. yenidendan ağaçları gezerlerken bir anda ince bir ses duymuşlar. Zürafa başını aşağıya eğmiş ve yavru bir tavşan görmüş. Tavşan, Zürafa ve Kuşa şöyleki demiş:
– “Hey uzun uzunluklu zürafa, dikkatli ol. Az kalsın üstüme basıyordun. Ormanda gezerken birazcık dikkatli olamaz mısın? Ayrıyeten şuradan geçerken sizi gördüm. Çok eğleniyordunuz, ben büyüsem bile asla sizin kadar uzun olamam. Tahminen bende sizinle arkadaş olabilirim diye düşündüm.”
Bunu duyan kuş ve zürafa gayet heyecanlı bir biçimde bu teklifi kabul etmişler. Zürafa, tavşanı boynuna bindirmiş ve birlikte gezmeye başlamışlar. Çok eğlenceli oyunlar oynamışlar ve bir arada gülmüşler. Fakat bir süre daha sonra hava kararmaya başlamış. Havanın karardığını fark eden tavşan konuta gitmeleri gerektiğini söylemiş. Lakin Uyumak İstemeyen Zürafa bunu istememiş ve biraz daha kalabileceklerini söylemiş.
bir süre daha birlikte oyunlar oynamışlar ve eğlenmişler. Lakin saatler ilerledikçe hava daha da kararmış ve artık tavşanla kuş konuta gitmeleri gerektiğini söylemişler. Bir anda kuş uçup yuvasına gitmiş, tavşansa süratlice koşarak yuvasına dönmüş. Lakin zürafa gecenin karanlığında başını kollara vurmak istemediği için yavaş yavaş gitmek zorunda kalmış.
Saatler geçmiş fakat zürafa hala yuvasına varamamış ve ıslak otların üstünde uyuya kalmış. Sabah uyandığında hasta olduğunu fark etmiş ve annesi ona epeyce kızmış. Meskende günlerce hasta biçimde yatmak zorunda kalmış. Arkadaşları dışarıda oyun oynarken Uyumak İstemeyen Zürafa meskende yatmış ve canı sıkılmış. çabucak sonrasında güzelleşip arkadaşlarının ortasına dönmüş lakin dersini de almış. tekrar da güneş battıktan daha sonra dışarı da kalmamış ve her vakit vaktinde konuta dönmüş.