‘’İnsanlar havada, suda yahut ateşin üzerinde yürümenin bir mucize olduğunu söyler. Lakin benim için yeryüzünde huzurla yürümek asıl mucizedir. ‘’der Thay.
Thay (öğretmen) demektir. kimi vakit birkaç cümlenin bir ortaya gelmesi omuzlarından yükler alabiliyor bu biçimde…
Bu yazının konusu hafta sonu katıldığım İnziva-Yoga kampında neler yaşadığım, hissettiğim ve sezdiğimle ilgili olacak.
Şimdiden söyleyeyim artık farklı Buket’im. Buna eminim.
Mucizenin tarifini üstte az evvel okudun. Benim için de mucize artık huzur demek. Kampta huzuru, neşeyi ve coşkuyu hissetmekle bir arada beşere dair açılımlarım da oldu.
Oysaki ne hayli gereksinimim varmış benim buna. Her gün fazlacaça ders vererek, koşturarak yahut kendi akışlarımda yaşadığım hareketlerle kendimi unutmuş, hareketli olmayı oradan oraya gitmeyi ve gelmeyi yaşamak sanmışım bir süre. Evet şüphesiz hepsi değerli, hayatın kendisi değerli lakin azıcık durmayı deneyimlemek bana ikram olacaktı biliyordum. Bu istekle bu inzivanın gerekli bilgilerinı öğrenerek kayıt yaptırmış oldum. 2 gece 3 gün sürecek olan kampın içeriğini öğrendiğimde o denli heyecanlandım ki hem bir eğitmen olarak kendimi güncelleyecek birebir vakitte zihin tatilimi yaşayacaktım.
Günün, saatin olmadığı, dolunayın parladığı, ateşin en kızılını gördüğüm bu kampta bu biçimdesi anıların beşere en çok da hayat sevinci verdiğini söylemek mümkün benim için.
İştirakçilerin hiç birini tanımamak, gideceğim yeri bilmemek, nerede uyuyacağımı uyanacağımı, ne yiyeceğimi bilmeden teslim olmak o denli hafifçeleticiydi ki… Ne gelse önüme kabul etmek zorundaydım. O denli de oldu. Kentin ve rutin akışın ortasında gözüme batan fakat yapmaya devam ettiğim her şeyi 3 günlüğüne bırakmış, otopilottan çıkmaya oldukçatan niyetlenmiştim.
Bu yer üniversite yıllarımı da geçirdiğim İzmit’in bir yaylasında ismi ile müsemma Nefesköy’dü.
Niyetim yalnızca durmaktı.
İzlemekti.
Az konuşmak, az yemek ve az düşünmekti.
Meditasyonun ortasında dalmak, az uyaran almaktı.
Zihnimde kurduğum bu kurguyu yapmaya çalıştım.
Toplumsal hayatımda herkes kadar kendimi sevdirmeye çalıştığımı, kendimden bahsetmenin ne yaptıklarımla ilgilendiğimi anlatmanın matah bir şey olduğunu zannediyordum buna da bir dur demekti benim için yoga orada.
Yoga ortamda birbirini tanımayanların, tanımadan da sevdiği bir yer. Bu sebepten susmayı, gerekmedikçe konuşmamayı, konuşmadan da muahedeyi tercih ettim.
Göz gezdirdim, sesleri dinledim, ormanın odaya dolan kokusunu çektim içeri.
Bir yığın hatırlattığı hisle birlikte bitecek olmasının verdiği hüznü bükmeye çalıştım içimde.
Zira suratın, hırsların, meslek planlamasının, asfaltın, egzozun, trafiğin içine bir daha dönecektim.
İşte yoga burada devreye girip ‘’ANDA KAL’’ sloganını attı daima. Şükür.
Kâfi ki duymayı iste.
Kendi bakış açımla yogayı 10 hususta özetleyeceğim artık;
1.Yoga kendimizi izlemeyi öğrenmektir. Bunu en epey çocuklar yapar. Çocuklar en gerçek yoginilerdir.
2.Meditasyon keyifli olmak, kendi farkındalığını öğrenmek, içimizde sorduğumuz sorulara karşılık almaktır.
3.Gerçek meditasyon içerideki soruları yakalamak ve bulmaktır.
4.Yoga yahut meditasyon zihnin sakinliğini zorlar.
5.Yogada üretilen enerjiyi cihandan alıp kendimize yollarız. Zira var olan enerjiyi blokajlamadığımız surece hepimize eşit güçler verilmiştir.
6. Yoganın temel ideolojisi ‘’birleşmek’tir. Yogayı bütünleşmek ve birleşmek için yaparız.
7.Nefes, meditasyon yahut yogada fizikî vücudun nasıl temizleneceğini öğrenirsin ve bu da şuuru etkileyeceği için niyet biçimini onaracaktır.
8. Zihnin her neyse nefesin de odur, nefesin her neyse zihnin de odur.
9. her insanın dönüşümü kendine aittir. hiç bir yogini kendini bir oburu ile kıyaslamaz zira kıyaslamak büyük bir şiddettir.
10. Yoga ‘’insana bir faydan var mı?’’ yı sorgular.
Nefes
Nefese gelelim.
Hissetmeden aldığın her nefes, hissetmeden yediğin her yer yemek bir ziyan maalesef. İnzivada en epey nefesi konuştuk. Nefesi ön planda tuttuk. Her nefes dendiğinde aklıma anahtar geldi. İçimden dışıma açılan bir kapı var ise o kapının anahtarı nefes artık benim için.
Hoca her nefes al ve ver dediğinde ben ‘’Her insan kendine sormalıdır. İlah benimle ne kastetmiş olabilir’’ diye sordum. Zihnimde yankılanan bu meşhur kelam o denli anlarda fışkırdı ki yüzeye yaptığım her atılımda yine yeniden sorguladım. ‘’Benimle ne kastetmiş olabilirsin?’’ (Soren Kierkegaard) Cihan, kendini benim üzerimden canlı tutuyor. Cihan hepimizin üzerinden kendini canlı tutuyor. Nefes o canlılığın ortasındaki birinci şey. Nefessiz hiç bir şey canlılık gösteremediği üzere nefesinden kopuk yaşayan canlılarda çeşitli meseleleri yaşamak zorunda kalıyor.
Biz vilayetle nefes derken bu meseleleri reddetmiyor, problemlerle çabanın en konforlu halini bulmaya çalışıyorduk. Antrenmanlarda yahut pratiklerde temel maksadımız bu. hayatın tüm asimetrilerini kabul etmek, ona direnç göstermemek ama onunla en âlâ biçimde yaşamayı öğrenmek oluyor geriye kalan.
Ekleyebilirim ki bedensel olarak kuvvet kazanmak için de nefes artık en gündemdeki bahis. İdman minvalinden bir küçük ayrıntı; karın kuvveti kazanmak için artık onlarca mekik, dakikalarca plank idmanı yapmak yerine tekniği olan nefes çalışması yapmak diyafram ve core kasları için en yeterli çalışma artık.
Hepimizin ortasında bu kışın epey uzun geçtiğine dair bir his var değil mi? Haliyle benim bu süreçte en epey yüreğimden geçen şey şuydu; ‘’lütfen artık fazlaca güneş olsun, günler güneşli olsun, güneş açsın. Kampta en epeyce güneşi hissedeyim.’’ İşte tam bu noktada iştirakçi arkadaşlardan biri tanışma çemberi başlığıyla yaptığımız sohbet anında hepimiz için aldığı bir kese hediyeyi açtı. Hepimize birer bileklik ve o bilekliklerin üzerinde bir not. Benimkisinde şu biçimde yazıyordu,’’ Açıl, güneş ol.’’ Gözlerime inanmakla bir arada, şaşkınlığımı yönetirken içim şükürlere boğuldu. Derin bir nefes anının akabinde eğilip teşekkürlerimi ilettim yüzümdeki memnunlukla.
Hayat bu kadar senkron bir adrese dönüşebiliyordu işte.
Güneşi doğururken de batırırken de nefesimin derinliğinde onlarca oh sesi çıktı içimden yüzeye…Bilekliğim kolumda. Bana istediğimde güneş bile olabileceğimi hatırlatıyor. Nameste !
Ateş
Kampta şahit olduğum ve zihnimde bir sıçrayışa niye olan o andan bahsedeceğim.
İkinci akşam ‘’Şamanik Ritüeller’’ anında ateş yakılmış etrafında mantra eşliğinde oturmuş ritme, dolunaya ve ateşten çıkan ısıya teslim olmuştuk. O denli bir an daha evvel hiç yaşamamıştım.
Asıl mevzu onun etrafındayken geçen bir bir diyalog oldu.
İştirakçilerden biri yanan ateşe elindeki bir çöpü attı. Nasılsa ateş yanar ve çöp yok olur niyetiyle sanıyorum. Hocamız nazik bir uyarmayla ateşin bir ruhu olduğundan ve bu aksiyonun o ruha saygısızlık olabileceğinden bahsetti. O denli haklıydı ki yerden dolunaya kadar. ömrüm boyunca yere çöp atmamış, çöp atan şahıslara karşı da öfke duymuşumdur. Artık bir üst bakış açısıyla artık yere çöp atmamakla birlikte elementlerin (hava, ateş, su, toprak) bir ruhu da olduğunu hatırlattı bana.
Hocam düzgün ki bu an gerçekleşti. Size de yüreğimden epey sevgiler.
Su
Nefesköy bir köyün ismi değil, kaldığımız meskenin ismi. Köy İzmit’in Yuvacık ilçesinde.
İşte tam Nefesköyün art bahçesinde o denli hoş, pırıl pırıl akan bir şelale vardı ki çantayı odaya atar atmaz kendimi onun önünde, suyun yere çarpışını izlerken buldum. Su… Su öylesi bir şey ki bir tek beşerde değil suda da bir hafıza vardır. Dehşetli düzeyde, tesiri yüksek ve onsuz hiç olduğumuz bir güç. Sularımıza, göğümüze ve toprağımıza sahip çıkalım. Onlar en harika fenomenlerimiz. Fenomen dediğimiz şeyler bunlardan öbür bir şey değil. Su farkındalığı en yüksek elementtir. Biz beşerde farkındalığı en yüksek hale ‘’mindfull’’diyoruz ya elementlerin en mindfullu su’dur.
O yüzden sufilerin en epey da suyu okuyup üflemeleri şimdilerde mantıklı gelmeye başlıyor hepimize.
Toprak
Burcum Başak, elementim toprak. Topraklanmaya gereksinim duymak demek ayağının toprağa değmesiyle oluşan fizyolojik değişimler oluyor, kentte ayağının altında asfalt varken en çok. Toprağın köklenmek, köklenmeninse en değerli ayrıntısı dünyanın seninle tıpkı anda dönmesi demek oluyor aslında. Dünya dönüyor ve sen duruyorsan kayıtsızca hayatış oluyorsun, bir bakılırsavi yerine getirmiş oluyorsun yalnızca hayatta kalarak. Toprak yaşatan ve olgunlaştırandır. Bizim hayatta kalmaktan fazla ömrü yaşama sanatı ile doldurmak ve her anın ortasında gizlenen hoşluğu bulup çıkartalım diye verilen bir şuur ve zihnimiz vardır ve cihan tarafınca bir ortaya getirtilen. Buna da bin şükür olsun.
Hava
Öylesi bir dolunaya denk geldik ki ateş yaktığımız gece. Gözlerimizle bakılırsabileceğimiz bir renk dönüşü oldu havada. Güya Kuzey ışıkları önümüze düşmüştü. Havada baharın sancısı varken hepimiz bir yürekten yanan ateşin havayla buluşmasını seyrettik. Dolduk, taştık, daldık bir daha canlandık.
Artık içimden yükselen bir cümleyi daha paylaşayım müsaadenizle; ‘’Hava, en düzgün teknolojidir.’’
Ulaştırır, iletir, yansıtır.
Vücuda nefes olur. Nefes can olur. Can’sa hayatın kalbine dönüşür.
Havada uçarsın, havada ağaç olursun, rüzgar olur tomurcuklanırsın ve en sonunda besin olur hücrede akmaya devam edersin. İşte günlük hayatta otopilotta iken düşünmeye mecalimizin olmadığı, düşünsek de derinleşemediğimiz bu olgu ve mevzular nasıl oluyorsa inziva pratiklerinde bir ikram paketi üzere açılmıştı önümüze.
Düzgün ki…
Merkezde kalabildiğimi, istikrara gelebildiğimi, ezber dışı davranırken tahammülümün arttığını, tabiat ile haşır neşir olunca yaratıcılığımın genişlediğini hissetmek muazzamdı.
İçimde beliren bu sevincin bir daha benimle ilgisi vardı biliyorum. Olasılıklarımı ve varyasyonlarımı bulmaya çalıştıkça kendimle olan bağım artıyor görüyorum. Bunun için bir yerlere gitmek, birileri ile tanışmalar yaşamak, yeni müziklere yeni yoga pratiklerine gereksinim duymaksa bunu elimden geldiğince sürdüreceğim. Bileceğim ki her birinde matriksim bir daha yazılıp, kodlanıyor. Biliyorum ki o mevsim yeni, o çiçek yeni, o buketler yeni buketler.
Toprağa dokunmak, çıplak ayakla yürümek, yoga pratikleri yaparken nasıl göründüğümle ilgilenmemek, yanımdaki ile yarışmamak onunla bütünleşmek, akan su ile oynamak hayal ötesiydi.
Kendime kelamım; sezgisel beslenmeye ihtimam göstereceğime ve acıkmadan yememem gerektiğini kendime hatırlatacağıma dair alt üretim oluştu, buna inanıp devam edeceğim. kimi vakit susmanın, konuşmadan bağlantıya geçmenin de bedelli olduğunu hatırlayacağım.
Seslerimiz ve cümlelerimiz cihanda kaybolmuyor. Kaydoluyor. Konuşmanın kalabalığında ıskaladığımız her ses ve cümle gelip buluyor seni adresinde.
Hararetli sohbetlerin, sessizliğin, kalabalık ortasında tek başına olmanın verdiği memnunluğu hafızamın ve kalbimin bir yerlerine arşivliyorum.
Dünya bu! Hayat komik ve eğlenceli bir yer. Ayaklarım toprakta, başım gökte yürümeye devam edeceğim.
Ve anladım ki meskenim kalbimmiş. Nereye gidersem kalbimle meskenim orasıymış. Ben ne kadar kaçmak uzaklaşmak istesem de o benden hiç ayrılamazmış.
kimi vakit insan kendini yersiz yurtsuz hisseder ya bunun en büyük özgürlük olabileceğini düşünmüş, bilmediğim yerlerde bilmediğim Buket’lerin ortasında kaybolmuştum. O aksattığım, fırsatını bulamadığım toprağa dokunmanın huzurunu ellerimde, ayaklarımda hissederken içimde bağışlanmaya, okşanmaya dair Buket’ler beliriverdi çimenlerin üstünde…
Tabiat düzgünleştiriyor sevgili okuyan.
Şefkatini gösteriyor.
var ise ağrını dindiriyor, dinlendiriyor.
Yaktığımız ateşin dumanı saçlarımı kirletti, üzerimi kokuttu lakin beni sardı.
Nefesimden içeri toz toprak girdi lakin bana hayat oldu.
Tüm bu tecrübelerim ve hislerimin eşliğinde artık diyebiliyorum ki ben neredeysem dünya orası, ben neredeysem kalbim orası, ben neredeysem Yaratan orası.
Bu keyifli ve eşsiz birliktelik için epeyce teşekkürler.
Hocalarım; Muzaffer Alemdar – Kaan Hantal
Artık size bir şarkı ikram ediyorum…
Sevgilerimle.
Instagram
Thay (öğretmen) demektir. kimi vakit birkaç cümlenin bir ortaya gelmesi omuzlarından yükler alabiliyor bu biçimde…
Bu yazının konusu hafta sonu katıldığım İnziva-Yoga kampında neler yaşadığım, hissettiğim ve sezdiğimle ilgili olacak.
Şimdiden söyleyeyim artık farklı Buket’im. Buna eminim.
Mucizenin tarifini üstte az evvel okudun. Benim için de mucize artık huzur demek. Kampta huzuru, neşeyi ve coşkuyu hissetmekle bir arada beşere dair açılımlarım da oldu.
Oysaki ne hayli gereksinimim varmış benim buna. Her gün fazlacaça ders vererek, koşturarak yahut kendi akışlarımda yaşadığım hareketlerle kendimi unutmuş, hareketli olmayı oradan oraya gitmeyi ve gelmeyi yaşamak sanmışım bir süre. Evet şüphesiz hepsi değerli, hayatın kendisi değerli lakin azıcık durmayı deneyimlemek bana ikram olacaktı biliyordum. Bu istekle bu inzivanın gerekli bilgilerinı öğrenerek kayıt yaptırmış oldum. 2 gece 3 gün sürecek olan kampın içeriğini öğrendiğimde o denli heyecanlandım ki hem bir eğitmen olarak kendimi güncelleyecek birebir vakitte zihin tatilimi yaşayacaktım.
Günün, saatin olmadığı, dolunayın parladığı, ateşin en kızılını gördüğüm bu kampta bu biçimdesi anıların beşere en çok da hayat sevinci verdiğini söylemek mümkün benim için.
İştirakçilerin hiç birini tanımamak, gideceğim yeri bilmemek, nerede uyuyacağımı uyanacağımı, ne yiyeceğimi bilmeden teslim olmak o denli hafifçeleticiydi ki… Ne gelse önüme kabul etmek zorundaydım. O denli de oldu. Kentin ve rutin akışın ortasında gözüme batan fakat yapmaya devam ettiğim her şeyi 3 günlüğüne bırakmış, otopilottan çıkmaya oldukçatan niyetlenmiştim.
Bu yer üniversite yıllarımı da geçirdiğim İzmit’in bir yaylasında ismi ile müsemma Nefesköy’dü.
Niyetim yalnızca durmaktı.
İzlemekti.
Az konuşmak, az yemek ve az düşünmekti.
Meditasyonun ortasında dalmak, az uyaran almaktı.
Zihnimde kurduğum bu kurguyu yapmaya çalıştım.
Toplumsal hayatımda herkes kadar kendimi sevdirmeye çalıştığımı, kendimden bahsetmenin ne yaptıklarımla ilgilendiğimi anlatmanın matah bir şey olduğunu zannediyordum buna da bir dur demekti benim için yoga orada.
Yoga ortamda birbirini tanımayanların, tanımadan da sevdiği bir yer. Bu sebepten susmayı, gerekmedikçe konuşmamayı, konuşmadan da muahedeyi tercih ettim.
Göz gezdirdim, sesleri dinledim, ormanın odaya dolan kokusunu çektim içeri.
Bir yığın hatırlattığı hisle birlikte bitecek olmasının verdiği hüznü bükmeye çalıştım içimde.
Zira suratın, hırsların, meslek planlamasının, asfaltın, egzozun, trafiğin içine bir daha dönecektim.
İşte yoga burada devreye girip ‘’ANDA KAL’’ sloganını attı daima. Şükür.
Kâfi ki duymayı iste.
Kendi bakış açımla yogayı 10 hususta özetleyeceğim artık;
1.Yoga kendimizi izlemeyi öğrenmektir. Bunu en epey çocuklar yapar. Çocuklar en gerçek yoginilerdir.
2.Meditasyon keyifli olmak, kendi farkındalığını öğrenmek, içimizde sorduğumuz sorulara karşılık almaktır.
3.Gerçek meditasyon içerideki soruları yakalamak ve bulmaktır.
4.Yoga yahut meditasyon zihnin sakinliğini zorlar.
5.Yogada üretilen enerjiyi cihandan alıp kendimize yollarız. Zira var olan enerjiyi blokajlamadığımız surece hepimize eşit güçler verilmiştir.
6. Yoganın temel ideolojisi ‘’birleşmek’tir. Yogayı bütünleşmek ve birleşmek için yaparız.
7.Nefes, meditasyon yahut yogada fizikî vücudun nasıl temizleneceğini öğrenirsin ve bu da şuuru etkileyeceği için niyet biçimini onaracaktır.
8. Zihnin her neyse nefesin de odur, nefesin her neyse zihnin de odur.
9. her insanın dönüşümü kendine aittir. hiç bir yogini kendini bir oburu ile kıyaslamaz zira kıyaslamak büyük bir şiddettir.
10. Yoga ‘’insana bir faydan var mı?’’ yı sorgular.
Nefes
Nefese gelelim.
Hissetmeden aldığın her nefes, hissetmeden yediğin her yer yemek bir ziyan maalesef. İnzivada en epey nefesi konuştuk. Nefesi ön planda tuttuk. Her nefes dendiğinde aklıma anahtar geldi. İçimden dışıma açılan bir kapı var ise o kapının anahtarı nefes artık benim için.
Hoca her nefes al ve ver dediğinde ben ‘’Her insan kendine sormalıdır. İlah benimle ne kastetmiş olabilir’’ diye sordum. Zihnimde yankılanan bu meşhur kelam o denli anlarda fışkırdı ki yüzeye yaptığım her atılımda yine yeniden sorguladım. ‘’Benimle ne kastetmiş olabilirsin?’’ (Soren Kierkegaard) Cihan, kendini benim üzerimden canlı tutuyor. Cihan hepimizin üzerinden kendini canlı tutuyor. Nefes o canlılığın ortasındaki birinci şey. Nefessiz hiç bir şey canlılık gösteremediği üzere nefesinden kopuk yaşayan canlılarda çeşitli meseleleri yaşamak zorunda kalıyor.
Biz vilayetle nefes derken bu meseleleri reddetmiyor, problemlerle çabanın en konforlu halini bulmaya çalışıyorduk. Antrenmanlarda yahut pratiklerde temel maksadımız bu. hayatın tüm asimetrilerini kabul etmek, ona direnç göstermemek ama onunla en âlâ biçimde yaşamayı öğrenmek oluyor geriye kalan.
Ekleyebilirim ki bedensel olarak kuvvet kazanmak için de nefes artık en gündemdeki bahis. İdman minvalinden bir küçük ayrıntı; karın kuvveti kazanmak için artık onlarca mekik, dakikalarca plank idmanı yapmak yerine tekniği olan nefes çalışması yapmak diyafram ve core kasları için en yeterli çalışma artık.
Hepimizin ortasında bu kışın epey uzun geçtiğine dair bir his var değil mi? Haliyle benim bu süreçte en epey yüreğimden geçen şey şuydu; ‘’lütfen artık fazlaca güneş olsun, günler güneşli olsun, güneş açsın. Kampta en epeyce güneşi hissedeyim.’’ İşte tam bu noktada iştirakçi arkadaşlardan biri tanışma çemberi başlığıyla yaptığımız sohbet anında hepimiz için aldığı bir kese hediyeyi açtı. Hepimize birer bileklik ve o bilekliklerin üzerinde bir not. Benimkisinde şu biçimde yazıyordu,’’ Açıl, güneş ol.’’ Gözlerime inanmakla bir arada, şaşkınlığımı yönetirken içim şükürlere boğuldu. Derin bir nefes anının akabinde eğilip teşekkürlerimi ilettim yüzümdeki memnunlukla.
Hayat bu kadar senkron bir adrese dönüşebiliyordu işte.
Güneşi doğururken de batırırken de nefesimin derinliğinde onlarca oh sesi çıktı içimden yüzeye…Bilekliğim kolumda. Bana istediğimde güneş bile olabileceğimi hatırlatıyor. Nameste !
Ateş
Kampta şahit olduğum ve zihnimde bir sıçrayışa niye olan o andan bahsedeceğim.
İkinci akşam ‘’Şamanik Ritüeller’’ anında ateş yakılmış etrafında mantra eşliğinde oturmuş ritme, dolunaya ve ateşten çıkan ısıya teslim olmuştuk. O denli bir an daha evvel hiç yaşamamıştım.
Asıl mevzu onun etrafındayken geçen bir bir diyalog oldu.
İştirakçilerden biri yanan ateşe elindeki bir çöpü attı. Nasılsa ateş yanar ve çöp yok olur niyetiyle sanıyorum. Hocamız nazik bir uyarmayla ateşin bir ruhu olduğundan ve bu aksiyonun o ruha saygısızlık olabileceğinden bahsetti. O denli haklıydı ki yerden dolunaya kadar. ömrüm boyunca yere çöp atmamış, çöp atan şahıslara karşı da öfke duymuşumdur. Artık bir üst bakış açısıyla artık yere çöp atmamakla birlikte elementlerin (hava, ateş, su, toprak) bir ruhu da olduğunu hatırlattı bana.
Hocam düzgün ki bu an gerçekleşti. Size de yüreğimden epey sevgiler.
Su
Nefesköy bir köyün ismi değil, kaldığımız meskenin ismi. Köy İzmit’in Yuvacık ilçesinde.
İşte tam Nefesköyün art bahçesinde o denli hoş, pırıl pırıl akan bir şelale vardı ki çantayı odaya atar atmaz kendimi onun önünde, suyun yere çarpışını izlerken buldum. Su… Su öylesi bir şey ki bir tek beşerde değil suda da bir hafıza vardır. Dehşetli düzeyde, tesiri yüksek ve onsuz hiç olduğumuz bir güç. Sularımıza, göğümüze ve toprağımıza sahip çıkalım. Onlar en harika fenomenlerimiz. Fenomen dediğimiz şeyler bunlardan öbür bir şey değil. Su farkındalığı en yüksek elementtir. Biz beşerde farkındalığı en yüksek hale ‘’mindfull’’diyoruz ya elementlerin en mindfullu su’dur.
O yüzden sufilerin en epey da suyu okuyup üflemeleri şimdilerde mantıklı gelmeye başlıyor hepimize.
Toprak
Burcum Başak, elementim toprak. Topraklanmaya gereksinim duymak demek ayağının toprağa değmesiyle oluşan fizyolojik değişimler oluyor, kentte ayağının altında asfalt varken en çok. Toprağın köklenmek, köklenmeninse en değerli ayrıntısı dünyanın seninle tıpkı anda dönmesi demek oluyor aslında. Dünya dönüyor ve sen duruyorsan kayıtsızca hayatış oluyorsun, bir bakılırsavi yerine getirmiş oluyorsun yalnızca hayatta kalarak. Toprak yaşatan ve olgunlaştırandır. Bizim hayatta kalmaktan fazla ömrü yaşama sanatı ile doldurmak ve her anın ortasında gizlenen hoşluğu bulup çıkartalım diye verilen bir şuur ve zihnimiz vardır ve cihan tarafınca bir ortaya getirtilen. Buna da bin şükür olsun.
Hava
Öylesi bir dolunaya denk geldik ki ateş yaktığımız gece. Gözlerimizle bakılırsabileceğimiz bir renk dönüşü oldu havada. Güya Kuzey ışıkları önümüze düşmüştü. Havada baharın sancısı varken hepimiz bir yürekten yanan ateşin havayla buluşmasını seyrettik. Dolduk, taştık, daldık bir daha canlandık.
Artık içimden yükselen bir cümleyi daha paylaşayım müsaadenizle; ‘’Hava, en düzgün teknolojidir.’’
Ulaştırır, iletir, yansıtır.
Vücuda nefes olur. Nefes can olur. Can’sa hayatın kalbine dönüşür.
Havada uçarsın, havada ağaç olursun, rüzgar olur tomurcuklanırsın ve en sonunda besin olur hücrede akmaya devam edersin. İşte günlük hayatta otopilotta iken düşünmeye mecalimizin olmadığı, düşünsek de derinleşemediğimiz bu olgu ve mevzular nasıl oluyorsa inziva pratiklerinde bir ikram paketi üzere açılmıştı önümüze.
Düzgün ki…
Merkezde kalabildiğimi, istikrara gelebildiğimi, ezber dışı davranırken tahammülümün arttığını, tabiat ile haşır neşir olunca yaratıcılığımın genişlediğini hissetmek muazzamdı.
İçimde beliren bu sevincin bir daha benimle ilgisi vardı biliyorum. Olasılıklarımı ve varyasyonlarımı bulmaya çalıştıkça kendimle olan bağım artıyor görüyorum. Bunun için bir yerlere gitmek, birileri ile tanışmalar yaşamak, yeni müziklere yeni yoga pratiklerine gereksinim duymaksa bunu elimden geldiğince sürdüreceğim. Bileceğim ki her birinde matriksim bir daha yazılıp, kodlanıyor. Biliyorum ki o mevsim yeni, o çiçek yeni, o buketler yeni buketler.
Toprağa dokunmak, çıplak ayakla yürümek, yoga pratikleri yaparken nasıl göründüğümle ilgilenmemek, yanımdaki ile yarışmamak onunla bütünleşmek, akan su ile oynamak hayal ötesiydi.
Kendime kelamım; sezgisel beslenmeye ihtimam göstereceğime ve acıkmadan yememem gerektiğini kendime hatırlatacağıma dair alt üretim oluştu, buna inanıp devam edeceğim. kimi vakit susmanın, konuşmadan bağlantıya geçmenin de bedelli olduğunu hatırlayacağım.
Seslerimiz ve cümlelerimiz cihanda kaybolmuyor. Kaydoluyor. Konuşmanın kalabalığında ıskaladığımız her ses ve cümle gelip buluyor seni adresinde.
Hararetli sohbetlerin, sessizliğin, kalabalık ortasında tek başına olmanın verdiği memnunluğu hafızamın ve kalbimin bir yerlerine arşivliyorum.
Dünya bu! Hayat komik ve eğlenceli bir yer. Ayaklarım toprakta, başım gökte yürümeye devam edeceğim.
Ve anladım ki meskenim kalbimmiş. Nereye gidersem kalbimle meskenim orasıymış. Ben ne kadar kaçmak uzaklaşmak istesem de o benden hiç ayrılamazmış.
kimi vakit insan kendini yersiz yurtsuz hisseder ya bunun en büyük özgürlük olabileceğini düşünmüş, bilmediğim yerlerde bilmediğim Buket’lerin ortasında kaybolmuştum. O aksattığım, fırsatını bulamadığım toprağa dokunmanın huzurunu ellerimde, ayaklarımda hissederken içimde bağışlanmaya, okşanmaya dair Buket’ler beliriverdi çimenlerin üstünde…
Tabiat düzgünleştiriyor sevgili okuyan.
Şefkatini gösteriyor.
var ise ağrını dindiriyor, dinlendiriyor.
Yaktığımız ateşin dumanı saçlarımı kirletti, üzerimi kokuttu lakin beni sardı.
Nefesimden içeri toz toprak girdi lakin bana hayat oldu.
Tüm bu tecrübelerim ve hislerimin eşliğinde artık diyebiliyorum ki ben neredeysem dünya orası, ben neredeysem kalbim orası, ben neredeysem Yaratan orası.
Bu keyifli ve eşsiz birliktelik için epeyce teşekkürler.
Hocalarım; Muzaffer Alemdar – Kaan Hantal
Artık size bir şarkı ikram ediyorum…
Sevgilerimle.