RAM
New member
YARIM İNTİHAR – Hakkı Yalçın
Futbol her vakit bildiklerini söyler ancak görmek istemeyenlere ne söyleseniz yarar etmez. O yüzden her futbol maçında biroldukca soru oluşur beyinlerde. Hangi yanlış pas hafızalarda kalıcı, hangi vuruş göz alıcı? Sahanın ortasındaki meyyit noktaları görmeyen bir teknik adam “geri planda” neler görüyordur? Bozmak istemediği savunma “iskeletine” bakınca yiyeceği golü görüyor mudur örneğin? Kimi mağlubiyetler özre müsait değilse, birtakım futbolcuları müsait bir yerde indirmenin vakti gelmemiş midir? Sorular karşılık ararken, gruba güç pompalayan forvet santralinde arıza da baş gösterirse, bir bakmışız Beşiktaş birinci hezimetini almış, birileri de kendine geç kalmış! Bu “yarım intiharın” önünü kapatmak için teknik işverenin gözünü açması gerekiyor.
Valerien Ismael’in Alanyaspor’la başlayan ve her maçta açığa vuran zaafları görmezden gelmesinin niçinidir Başakşehir hezimeti. O yüzden hesabı ondan sorsunlar. Weghorst’un birinci sefer bu kadar aciz kaldığı bir maçta Kartal’ın gagalarındaki durum kesimlerine gelince, onları da talihsizliğe yorsunlar. Kendi ayaklarına basan savunma oyuncularına sahip oldukları için “ne kadar şanslı” olduklarını yok sayıp!
Özellikle birinci yarıda Başakşehir’in pas trafiğine bakınca, Beşiktaş’ın orta alanındaki seyyahların bu yükün altından kalkamayacağı ortadaydı. var ise yoksa N’Koudou. “Biz uzun toplar atalım sen koş! Biz seyredelim sen bir koşu dağları del de gel!” Eldeki en bedelli futbolcuyu rakipten epey grup arkadaşları yoruyorsa, “yarım intiharın” kalan kısmı futbolculara aittir. Onlar da maçın sonunda kendilerine sorsun, “3 puanı niçin kaybettik?” Karşılığı ben vereyim; “sizde olanlar Başakşehir’de olmadığı için kaybettiniz ya da Başakşehir’de olanlar sizde olmadığı için.” Not: Başakşehir’in de hakkını verelim, ekipteki müspet enerjiyi ve uğraş gücünü her maçta arttıran Emre Belözoğlu’nun da.
YARIM İNTİHAR – Hakkı Yalçın
Futbol her vakit bildiklerini söyler lakin görmek istemeyenlere ne söyleseniz yarar etmez. O yüzden her futbol maçında birfazlaca soru oluşur beyinlerde. Hangi yanlış pas hafızalarda kalıcı, hangi vuruş göz alıcı? Sahanın ortasındaki meyyit noktaları görmeyen bir teknik adam “geri planda” neler görüyordur? Bozmak istemediği savunma “iskeletine” bakınca yiyeceği golü görüyor mudur örneğin? Birtakım mağlubiyetler özre müsait değilse, kimi futbolcuları müsait bir yerde indirmenin vakti gelmemiş midir? Sorular karşılık ararken, kadroya güç pompalayan forvet santralinde arıza da baş gösterirse, bir bakmışız Beşiktaş birinci hezimetini almış, birileri de kendine geç kalmış! Bu “yarım intiharın” önünü kapatmak için teknik işverenin gözünü açması gerekiyor.
Valerien Ismael’in Alanyaspor’la başlayan ve her maçta açığa vuran zaafları görmezden gelmesinin niçinidir Başakşehir mağlubiyeti. O yüzden hesabı ondan sorsunlar. Weghorst’un birinci defa bu kadar aciz kaldığı bir maçta Kartal’ın gagalarındaki durum modüllerine gelince, onları da talihsizliğe yorsunlar. Kendi ayaklarına basan savunma oyuncularına sahip oldukları için “ne kadar şanslı” olduklarını yok sayıp!
Özellikle birinci yarıda Başakşehir’in pas trafiğine bakınca, Beşiktaş’ın orta alanındaki seyyahların bu yükün altından kalkamayacağı ortadaydı. var ise yoksa N’Koudou. “Biz uzun toplar atalım sen koş! Biz seyredelim sen bir koşu dağları del de gel!” Eldeki en kıymetli futbolcuyu rakipten hayli ekip arkadaşları yoruyorsa, “yarım intiharın” kalan kısmı futbolculara aittir. Onlar da maçın sonunda kendilerine sorsun, “3 puanı niçin kaybettik?” Karşılığı ben vereyim; “sizde olanlar Başakşehir’de olmadığı için kaybettiniz ya da Başakşehir’de olanlar sizde olmadığı için.” Not: Başakşehir’in de hakkını verelim, kadrodaki müspet enerjiyi ve gayret gücünü her maçta arttıran Emre Belözoğlu’nun da.
Galatasaray’da iki farklı fotoğraf var. Birinci fotoğrafta özgüveni yüksek bir grup duruşu, ikinci fotoğrafta “yeni transferler gruba oturana kadar kazaya kurban gitmemem lazım” duruşu. İki fotoğraf yan yana geldiği vakit gerçek Galatasaray sahneye çıkacak. Kerem Aktürkoğlu’nun kaç vakittir yüzü sakin ırmaktı fakat Kasımpaşa maçında fırtına üzere bir delikanlı gördük. Attığı mükemmel golden daha sonra, “sana durumlara hız asmak değil, topu doksana asmak yakışıyor” diye seslendim. Duymasa da olur okumasa da. Gomis’e de parantez açmalıyım. Gomis’in “sorumlu olduğu” özel dakikalarda sahneye çıkmak üzere bir özelliği var. Gol de bu adama yakışıyor golden daha sonraki sevinç de! Ancak kadro kazandıkça en hayli Okan Buruk ismine seviniyorum. Bulunduğu yeri güçlendirdiği için.
Trabzonspor’da bir gariplik var. Geçen yıl bu vakit içinder fırtına üzere esen grubun bu dönem kaybetme performansı yüksek. Geçen dönem hürmet uyandıran grup artık kuşku uyandırıyorsa, birtakım futbolcuları uyandırmanın vakti gelmiş de geçiyor demektir.
Türkiye’de futbola manaya yüklemek için, futbol külçeşidini zenginleştirmek gerek lakin ucuz adamlar ucuz sahneleri seviyor. Futbolun damarlarını tıkayanlar da hakemlerle birlikte durum harabelerindeki futbolcular. O futbolcuların en ufak bir darbede kendilerini yere atma sahnelerinden bir klip düzenlense, trend görüntülerde 1 numara olur. Ancak ismin karşılığında “futbolcu” olarak yazılmak varken, bu kadar “komik” olmanın alemi yok. Zira yozlaşmış komiklik soytarılığa kanıt olur!
Galatasaray’da iki farklı fotoğraf var. Birinci fotoğrafta özgüveni yüksek bir ekip duruşu, ikinci fotoğrafta “yeni transferler gruba oturana kadar kazaya kurban gitmemem lazım” duruşu. İki fotoğraf yan yana geldiği vakit gerçek Galatasaray sahneye çıkacak. Kerem Aktürkoğlu’nun kaç vakittir yüzü dingin ırmaktı ancak Kasımpaşa maçında fırtına üzere bir delikanlı gördük. Attığı süper golden daha sonra, “sana konumlara hız asmak değil, topu doksana asmak yakışıyor” diye seslendim. Duymasa da olur okumasa da. Gomis’e de parantez açmalıyım. Gomis’in “sorumlu olduğu” özel dakikalarda sahneye çıkmak üzere bir özelliği var. Gol de bu adama yakışıyor golden daha sonraki sevinç de! Fakat ekip kazandıkça en epey Okan Buruk ismine seviniyorum. Bulunduğu yeri güçlendirdiği için.
Trabzonspor’da bir gariplik var. Geçen yıl bu vakit içinder fırtına üzere esen ekibin bu dönem kaybetme performansı yüksek. Geçen dönem hürmet uyandıran grup artık kuşku uyandırıyorsa, birtakım futbolcuları uyandırmanın vakti gelmiş de geçiyor demektir.
Türkiye’de futbola manaya yüklemek için, futbol külçeşidini zenginleştirmek gerek lakin ucuz adamlar ucuz sahneleri seviyor. Futbolun damarlarını tıkayanlar da hakemlerle bir arada konum harabelerindeki futbolcular. O futbolcuların en ufak bir darbede kendilerini yere atma sahnelerinden bir klip düzenlense, trend görüntülerde 1 numara olur. Ancak ismin karşılığında “futbolcu” olarak yazılmak varken, bu kadar “komik” olmanın alemi yok. Zira yozlaşmış komiklik soytarılığa kanıt olur!
Futbol her vakit bildiklerini söyler ancak görmek istemeyenlere ne söyleseniz yarar etmez. O yüzden her futbol maçında biroldukca soru oluşur beyinlerde. Hangi yanlış pas hafızalarda kalıcı, hangi vuruş göz alıcı? Sahanın ortasındaki meyyit noktaları görmeyen bir teknik adam “geri planda” neler görüyordur? Bozmak istemediği savunma “iskeletine” bakınca yiyeceği golü görüyor mudur örneğin? Kimi mağlubiyetler özre müsait değilse, birtakım futbolcuları müsait bir yerde indirmenin vakti gelmemiş midir? Sorular karşılık ararken, gruba güç pompalayan forvet santralinde arıza da baş gösterirse, bir bakmışız Beşiktaş birinci hezimetini almış, birileri de kendine geç kalmış! Bu “yarım intiharın” önünü kapatmak için teknik işverenin gözünü açması gerekiyor.
Valerien Ismael’in Alanyaspor’la başlayan ve her maçta açığa vuran zaafları görmezden gelmesinin niçinidir Başakşehir hezimeti. O yüzden hesabı ondan sorsunlar. Weghorst’un birinci sefer bu kadar aciz kaldığı bir maçta Kartal’ın gagalarındaki durum kesimlerine gelince, onları da talihsizliğe yorsunlar. Kendi ayaklarına basan savunma oyuncularına sahip oldukları için “ne kadar şanslı” olduklarını yok sayıp!
Özellikle birinci yarıda Başakşehir’in pas trafiğine bakınca, Beşiktaş’ın orta alanındaki seyyahların bu yükün altından kalkamayacağı ortadaydı. var ise yoksa N’Koudou. “Biz uzun toplar atalım sen koş! Biz seyredelim sen bir koşu dağları del de gel!” Eldeki en bedelli futbolcuyu rakipten epey grup arkadaşları yoruyorsa, “yarım intiharın” kalan kısmı futbolculara aittir. Onlar da maçın sonunda kendilerine sorsun, “3 puanı niçin kaybettik?” Karşılığı ben vereyim; “sizde olanlar Başakşehir’de olmadığı için kaybettiniz ya da Başakşehir’de olanlar sizde olmadığı için.” Not: Başakşehir’in de hakkını verelim, ekipteki müspet enerjiyi ve uğraş gücünü her maçta arttıran Emre Belözoğlu’nun da.
YARIM İNTİHAR – Hakkı Yalçın
Futbol her vakit bildiklerini söyler lakin görmek istemeyenlere ne söyleseniz yarar etmez. O yüzden her futbol maçında birfazlaca soru oluşur beyinlerde. Hangi yanlış pas hafızalarda kalıcı, hangi vuruş göz alıcı? Sahanın ortasındaki meyyit noktaları görmeyen bir teknik adam “geri planda” neler görüyordur? Bozmak istemediği savunma “iskeletine” bakınca yiyeceği golü görüyor mudur örneğin? Birtakım mağlubiyetler özre müsait değilse, kimi futbolcuları müsait bir yerde indirmenin vakti gelmemiş midir? Sorular karşılık ararken, kadroya güç pompalayan forvet santralinde arıza da baş gösterirse, bir bakmışız Beşiktaş birinci hezimetini almış, birileri de kendine geç kalmış! Bu “yarım intiharın” önünü kapatmak için teknik işverenin gözünü açması gerekiyor.
Valerien Ismael’in Alanyaspor’la başlayan ve her maçta açığa vuran zaafları görmezden gelmesinin niçinidir Başakşehir mağlubiyeti. O yüzden hesabı ondan sorsunlar. Weghorst’un birinci defa bu kadar aciz kaldığı bir maçta Kartal’ın gagalarındaki durum modüllerine gelince, onları da talihsizliğe yorsunlar. Kendi ayaklarına basan savunma oyuncularına sahip oldukları için “ne kadar şanslı” olduklarını yok sayıp!
Özellikle birinci yarıda Başakşehir’in pas trafiğine bakınca, Beşiktaş’ın orta alanındaki seyyahların bu yükün altından kalkamayacağı ortadaydı. var ise yoksa N’Koudou. “Biz uzun toplar atalım sen koş! Biz seyredelim sen bir koşu dağları del de gel!” Eldeki en kıymetli futbolcuyu rakipten hayli ekip arkadaşları yoruyorsa, “yarım intiharın” kalan kısmı futbolculara aittir. Onlar da maçın sonunda kendilerine sorsun, “3 puanı niçin kaybettik?” Karşılığı ben vereyim; “sizde olanlar Başakşehir’de olmadığı için kaybettiniz ya da Başakşehir’de olanlar sizde olmadığı için.” Not: Başakşehir’in de hakkını verelim, kadrodaki müspet enerjiyi ve gayret gücünü her maçta arttıran Emre Belözoğlu’nun da.
Galatasaray’da iki farklı fotoğraf var. Birinci fotoğrafta özgüveni yüksek bir grup duruşu, ikinci fotoğrafta “yeni transferler gruba oturana kadar kazaya kurban gitmemem lazım” duruşu. İki fotoğraf yan yana geldiği vakit gerçek Galatasaray sahneye çıkacak. Kerem Aktürkoğlu’nun kaç vakittir yüzü sakin ırmaktı fakat Kasımpaşa maçında fırtına üzere bir delikanlı gördük. Attığı mükemmel golden daha sonra, “sana durumlara hız asmak değil, topu doksana asmak yakışıyor” diye seslendim. Duymasa da olur okumasa da. Gomis’e de parantez açmalıyım. Gomis’in “sorumlu olduğu” özel dakikalarda sahneye çıkmak üzere bir özelliği var. Gol de bu adama yakışıyor golden daha sonraki sevinç de! Ancak kadro kazandıkça en hayli Okan Buruk ismine seviniyorum. Bulunduğu yeri güçlendirdiği için.
Trabzonspor’da bir gariplik var. Geçen yıl bu vakit içinder fırtına üzere esen grubun bu dönem kaybetme performansı yüksek. Geçen dönem hürmet uyandıran grup artık kuşku uyandırıyorsa, birtakım futbolcuları uyandırmanın vakti gelmiş de geçiyor demektir.
Türkiye’de futbola manaya yüklemek için, futbol külçeşidini zenginleştirmek gerek lakin ucuz adamlar ucuz sahneleri seviyor. Futbolun damarlarını tıkayanlar da hakemlerle birlikte durum harabelerindeki futbolcular. O futbolcuların en ufak bir darbede kendilerini yere atma sahnelerinden bir klip düzenlense, trend görüntülerde 1 numara olur. Ancak ismin karşılığında “futbolcu” olarak yazılmak varken, bu kadar “komik” olmanın alemi yok. Zira yozlaşmış komiklik soytarılığa kanıt olur!
Galatasaray’da iki farklı fotoğraf var. Birinci fotoğrafta özgüveni yüksek bir ekip duruşu, ikinci fotoğrafta “yeni transferler gruba oturana kadar kazaya kurban gitmemem lazım” duruşu. İki fotoğraf yan yana geldiği vakit gerçek Galatasaray sahneye çıkacak. Kerem Aktürkoğlu’nun kaç vakittir yüzü dingin ırmaktı ancak Kasımpaşa maçında fırtına üzere bir delikanlı gördük. Attığı süper golden daha sonra, “sana konumlara hız asmak değil, topu doksana asmak yakışıyor” diye seslendim. Duymasa da olur okumasa da. Gomis’e de parantez açmalıyım. Gomis’in “sorumlu olduğu” özel dakikalarda sahneye çıkmak üzere bir özelliği var. Gol de bu adama yakışıyor golden daha sonraki sevinç de! Fakat ekip kazandıkça en epey Okan Buruk ismine seviniyorum. Bulunduğu yeri güçlendirdiği için.
Trabzonspor’da bir gariplik var. Geçen yıl bu vakit içinder fırtına üzere esen ekibin bu dönem kaybetme performansı yüksek. Geçen dönem hürmet uyandıran grup artık kuşku uyandırıyorsa, birtakım futbolcuları uyandırmanın vakti gelmiş de geçiyor demektir.
Türkiye’de futbola manaya yüklemek için, futbol külçeşidini zenginleştirmek gerek lakin ucuz adamlar ucuz sahneleri seviyor. Futbolun damarlarını tıkayanlar da hakemlerle bir arada konum harabelerindeki futbolcular. O futbolcuların en ufak bir darbede kendilerini yere atma sahnelerinden bir klip düzenlense, trend görüntülerde 1 numara olur. Ancak ismin karşılığında “futbolcu” olarak yazılmak varken, bu kadar “komik” olmanın alemi yok. Zira yozlaşmış komiklik soytarılığa kanıt olur!