Artık dünyamız platformlar dünyası.
Trendleri onlar belirliyor.
Oradaki içerikler günlük hayatımızın değerli bir modülü oluyor, tanınan kültür tavan yapıyor.
Vallahi epeyce uygun oldu Serenay Sarıkaya ile hem Şahmeran efsanesini tekrar hatırladık birebir vakitte bilmeyenler çabucak Google amcaya müracaat ettiler.
Benim birinci tecrübem Prof. Hüsamettin Koçan’ın Bayburt yakınlarında yarattığı süper Baksı Müzesi’nde başladı. Hüsamettin hocanın sokaktan aldığı ve koleksiyonuna kattığı eşsiz şahmeran fotoğraflarına hayranlıkla bakarak ve düşünerek, kendi kendime yorumlar yaparak başladı.
Anadolu mitolojisinde tahminen de en kıymetli efsane Şahmeran efsanesi, ‘şah’ (erkek) ve ‘yılanlar’ sözlerinin birleşmesinden meydana geliyor bu kulağa güzel gelen söz, Farsça.
Binlerce yıl evvel Tarsus’ta yedi katlı tahminen de daha fazla katlı yeraltında yaşayan yılanlar varmış. Meran ismi verilen bu yılanlar bugünkü dünyada aradığımız kodlara sahiplermiş, akıllı, şefkatli, vicdanlı imişler ve barış ortasında yaşarlarmış. Kraliçelerine Şahmeran denirmiş, epey hoş, genç, cazibe dolu bir bayanmış.
Efsaneye nazaran bu bayanı birinci goren Cemşab’mış.
Fakir oduncunun oğlu Cemşab ve arkadaşları bir gün bal dolu bir mağara keşfetmişler, balları almak için sıradan derinlere inmişler.
Ha bu da bugüne uyuyor, arkadaş dedikleri daha fazla hisse almak için mağarada terk etmişler Cemşab’ı.
O da kurtulmak için kazmaya başlamış mağarayı ve bir de bakmış açılan delikten karşısına hayatında görmediği kadar hoş bir bahçe, eşi gibisi olmayan bitkiler, havuz ve alışılmış bir sürü yılan ve kraliçe.
Uzun yıllar hayatış, fakat ortasında daima bir hasret varmış, epeyce özlemiş ailesini ve yalvarmaya başlamış kraliçeye, gitmek için müsaade istemiş.
Kraliçenin tek koşulu varmış, kimseye yerimizi söyleme demiş ve salıvermiş Cemşab’ı.
Hakikaten Cemşab uzun yıllar kimseye hiç bir şey söylememiş, ta ki padişah fazlaca hastalanıp vefat döşeğine düşene kadar.
Vezir demiş ki tek kurtuluş, şahmeran eti yemesi padişahın.
Her yere haber salınmış şahmeran eti bulunması için.
Bizim Cemşab da yeri söylenmesi için hayli zorlanmış ve sonunda dayanamayıp yeri söylemiş, kuyu bulunmuş, Şahmeran çıkarılmış.
O da söyle demiş:
Beni toprak çanakta kaynatıp suyumu vezire içirin, etimi de padişaha yedirin.
Vezir ölmüş, padişah Cemşab’ı vezir yapmış.
Vallahi herkes kendine nazaran bir pay çıkarsın bu efsanelerden.
Bakalım Şahmeran’ın öldürüldüğünü öğrenen yılanlar dünyamızı ne vakit istila edecekler veya da bu efsaniçin öğretilerimizle akıllı, şefkatli, barış ortasında yaşamak için bir çaba göstereceğiz mi?
yıllar daha sonra bir gün Mardin’e gittim.
Marangozlar kahvehanesinin oralarda bir insan ile karşılaştık.
Nur yüzlü, dervişler üzere uzun sakallı, ağır hareket eden, vicdanlı bakışı olan, tok sesli, karizmatik bir adam, dükkanında saatlerce sohbet ettik, dükkânın her tarafı onun cam üstüne yaptığı, Mezopotamya’nın bütün renklerini yansıttığı Şahmeranlar ile dolu. Bütün sohbetlerimize o şahmeranlar şahit oldu. Masal anlatıcısı ve sanatçı yeni dostumun derin muhabbetini benimle dinledi çeşitli renklerdeki şahmeranlar ve o denli hissettim ki başlarını salladılar, kabul ettiler. Ben de o gün kendimi Cemşab üzere harika bir bahçede, şıkır şıkır akan havuzlar ve mis üzere kokan çiçekler içinde fazlaca memnun hissettim. Orda kalmak istedim, kalamadım, kalamamak da içimde daima bir ıstıraptır.
İşte o dostumun ağzından dinleyelim bakalım bu öyküyü:
Efendim benim o hoş dostum Ebuburak Toparlı, gidin ona, onun öykülerini, masallarını o hoş Mezopotamya renkleri içinde dinleyin.
nazaranceksiniz o Şahmeranlar daima size bakacak, daima size bir şeyler söyleyecek, dinleyin onları, vicdanlı, merhametli, güzel olun.
Twitter
Instagram
Youtube
Facebook
LinkedIn
Trendleri onlar belirliyor.
Oradaki içerikler günlük hayatımızın değerli bir modülü oluyor, tanınan kültür tavan yapıyor.
Vallahi epeyce uygun oldu Serenay Sarıkaya ile hem Şahmeran efsanesini tekrar hatırladık birebir vakitte bilmeyenler çabucak Google amcaya müracaat ettiler.
Benim birinci tecrübem Prof. Hüsamettin Koçan’ın Bayburt yakınlarında yarattığı süper Baksı Müzesi’nde başladı. Hüsamettin hocanın sokaktan aldığı ve koleksiyonuna kattığı eşsiz şahmeran fotoğraflarına hayranlıkla bakarak ve düşünerek, kendi kendime yorumlar yaparak başladı.
Anadolu mitolojisinde tahminen de en kıymetli efsane Şahmeran efsanesi, ‘şah’ (erkek) ve ‘yılanlar’ sözlerinin birleşmesinden meydana geliyor bu kulağa güzel gelen söz, Farsça.
Binlerce yıl evvel Tarsus’ta yedi katlı tahminen de daha fazla katlı yeraltında yaşayan yılanlar varmış. Meran ismi verilen bu yılanlar bugünkü dünyada aradığımız kodlara sahiplermiş, akıllı, şefkatli, vicdanlı imişler ve barış ortasında yaşarlarmış. Kraliçelerine Şahmeran denirmiş, epey hoş, genç, cazibe dolu bir bayanmış.
Efsaneye nazaran bu bayanı birinci goren Cemşab’mış.
Fakir oduncunun oğlu Cemşab ve arkadaşları bir gün bal dolu bir mağara keşfetmişler, balları almak için sıradan derinlere inmişler.
Ha bu da bugüne uyuyor, arkadaş dedikleri daha fazla hisse almak için mağarada terk etmişler Cemşab’ı.
O da kurtulmak için kazmaya başlamış mağarayı ve bir de bakmış açılan delikten karşısına hayatında görmediği kadar hoş bir bahçe, eşi gibisi olmayan bitkiler, havuz ve alışılmış bir sürü yılan ve kraliçe.
Uzun yıllar hayatış, fakat ortasında daima bir hasret varmış, epeyce özlemiş ailesini ve yalvarmaya başlamış kraliçeye, gitmek için müsaade istemiş.
Kraliçenin tek koşulu varmış, kimseye yerimizi söyleme demiş ve salıvermiş Cemşab’ı.
Hakikaten Cemşab uzun yıllar kimseye hiç bir şey söylememiş, ta ki padişah fazlaca hastalanıp vefat döşeğine düşene kadar.
Vezir demiş ki tek kurtuluş, şahmeran eti yemesi padişahın.
Her yere haber salınmış şahmeran eti bulunması için.
Bizim Cemşab da yeri söylenmesi için hayli zorlanmış ve sonunda dayanamayıp yeri söylemiş, kuyu bulunmuş, Şahmeran çıkarılmış.
O da söyle demiş:
Beni toprak çanakta kaynatıp suyumu vezire içirin, etimi de padişaha yedirin.
Vezir ölmüş, padişah Cemşab’ı vezir yapmış.
Vallahi herkes kendine nazaran bir pay çıkarsın bu efsanelerden.
Bakalım Şahmeran’ın öldürüldüğünü öğrenen yılanlar dünyamızı ne vakit istila edecekler veya da bu efsaniçin öğretilerimizle akıllı, şefkatli, barış ortasında yaşamak için bir çaba göstereceğiz mi?
yıllar daha sonra bir gün Mardin’e gittim.
Marangozlar kahvehanesinin oralarda bir insan ile karşılaştık.
Nur yüzlü, dervişler üzere uzun sakallı, ağır hareket eden, vicdanlı bakışı olan, tok sesli, karizmatik bir adam, dükkanında saatlerce sohbet ettik, dükkânın her tarafı onun cam üstüne yaptığı, Mezopotamya’nın bütün renklerini yansıttığı Şahmeranlar ile dolu. Bütün sohbetlerimize o şahmeranlar şahit oldu. Masal anlatıcısı ve sanatçı yeni dostumun derin muhabbetini benimle dinledi çeşitli renklerdeki şahmeranlar ve o denli hissettim ki başlarını salladılar, kabul ettiler. Ben de o gün kendimi Cemşab üzere harika bir bahçede, şıkır şıkır akan havuzlar ve mis üzere kokan çiçekler içinde fazlaca memnun hissettim. Orda kalmak istedim, kalamadım, kalamamak da içimde daima bir ıstıraptır.
İşte o dostumun ağzından dinleyelim bakalım bu öyküyü:
Efendim benim o hoş dostum Ebuburak Toparlı, gidin ona, onun öykülerini, masallarını o hoş Mezopotamya renkleri içinde dinleyin.
nazaranceksiniz o Şahmeranlar daima size bakacak, daima size bir şeyler söyleyecek, dinleyin onları, vicdanlı, merhametli, güzel olun.
Youtube