Atlara ve kendilerine sarılan adamlar: Yalda Afşah’tan “Sarılmak”, 2022Yalda Afşah
Cahiller ve Berlin’den şikayet edenler bile inkar etmez: Başkent bir sanat şehridir. 40.000 görsel sanatçı burada yaşıyor ve çalışıyor. Ve birçoğu, herkesin akıllı telefonlarını selfie de dahil olmak üzere kendi dünyalarını çekmek için kullandığı bir dönemde, kendilerini yüksek standartlarda fotoğrafçılığa adadı.
Onuncu Avrupa Fotoğrafçılık Ayı Berlin, fotoğraf sanatının bir yansımasıdır ve Charlottenburg’un resmi salonundaki yıl dönümü gösterisi, bir ay boyunca şehir genelinde 100’den fazla fotoğraf sergisinin kalbidir. Bir zamanlar adaletin yerine getirildiği, suçluların hüküm giydiği ve en son tapu kayıtlarının yönetildiği görkemli Gründerzeit binasında, şimdi 40 Berlinli fotoğrafçının çalışmaları çatıya asılı duruyor.
En iyi görüşler, içgörüler, beklentiler ve içgörüler sağlarlar. Bazen yüce, bazen muhteşem ya da benzersiz, ya hiç görmediğimiz ya da hiç görmediğimiz. Zaman kırıntıları gerçeklikten alıntılar verir. Deneyler yapılıyor ve analog ve dijital tekniklerden en üst düzeyde talep ediliyor. Ve hepsinden önemlisi, kimisi gerçek hayattan, kimisi rüyalardan olmak üzere hikayeler anlatılıyor. Tüm seriler, eski bölge mahkemesinin duvarlarını sanatın yeni adresi olan büro salonuyla dolduruyor.
Fotoğraf mecrası, modern çağda sanata dönüştüğü ve daha sonra dijitalleşme ile daha da güçlenerek bir kitle iletişim aracı haline geldiği günden bu yana yüksek beklenti baskısı altındadır. Profesyonel standartlar, görüntü selinden kurtulmak için çalışmak zorundadır. Bu aynı zamanda, organizasyonu bir kez daha Senato’nun kendi kültür projeleri GmbH sorumluluğunda olan Avrupa Fotoğraf Ayının bir yönüdür.
Nan Goldin: “Tüpteki Käthe”, Batı Berlin, 1984, mürekkep püskürtmeli baskıNan Goldin
Berlin’deki pek çok fotoğraf grubu ve yalnız savaşçı ne kadar birbirinden farklı olsa da, bunların insanlık durumundaki kökleri apaçık ortadadır. Şu da söylenebilir: Dostum, başka ne var? Ve çevresi, binaları, doğası. Şehrin doğusundan çekilen fotoğraf pozisyonları çok yer kaplıyor. Helga Paris, Sibylle Bergmann, Ute Mahler, Tina Bara’nın güçlü portre serileri ile bir buluşma yaşıyoruz, kendimizi Maria Sewcz ve kardeşi Hans Martin Sewcz’in parçalı esrarengiz dünyasına kaptırıyoruz, Tobias Zielony’nin duygusal genç fotoğraflarının önünde duruyoruz, hastane yatağındaki bir çocuk gibi. Kafa travması ve cilveli çarpık gülümsemesi, kendini yere serdiğini ve kaybettiğini gösteriyor.
Christa Mayer: “Sonja ve Tavşan dizisinden”, 1994, C-PrintVG Bild-Kunst Bonn 2023/Christa Mayer
Daniel Poller’in unutulmaz bir döngüsü, fotoğrafik bir ağıt olarak merdiven boşluğunda dört kata kadar uzanıyor: Alter Markt’ın hemen üzerindeki Potsdam Uygulamalı Bilimler Üniversitesi binasının yıkımının melankolik belgelemesi. Tüm protestolara rağmen Doğu Almanya modernizmi yerini nostaljiye bırakmak zorunda kaldı. Merkez, eyalet parlamentosunun oturduğu kale gibi yeniden tarihi görünmelidir. Poller, molozların arasında küçük bir kuşu, siyah bir kızılkuyruk gözlemledi ve fotoğrafladı ve yuvasını nasıl kaybettiğini anlatıyor.
Serginin iki küratörü Maren Lübbke-Tidow ve Rebecca Wilton, fotoğraf teorisinden çok doğrudan duygusal, bilgilendirici görsel efektlere, fizikselliğe ve mimik hareketlere güveniyor. Kayıp insan yakınlığını, gerekli empatiyi ve sevgiyi ele alıyorlar. Bu yüzden merkezi gösteriye “Dokunma” da denir ve bir ifadedir. Bilgisayarlar ve dijital teknolojiler insanların olaylara bakış açısını değiştiriyor: “dokunmatik cihazlar” ile görüntülere saniyeler içinde benzeri görülmemiş bir yakınlık kurabilir, yakınlaştırabilir, küçültebilir, yabancılaştırabilirsiniz. Ancak yeni bir yüzeysellik ve oynaklık ortaya çıkıyor. Görülen artık işlenmez.
Paul Hutchinson: “parlama”, 2020, inkjet baskı VG Bild-Kunst, Bonn, 2022/Paul Hutchinson
İşte bu yüzden “Dokunmak” sergisi, algı ve anlama bağlamını soruyor. Sanat tarihinde buna “Görme Okulu” denir. Corona döneminde olduğu gibi daha önce mesafe dayatıldığında dokunmak politikleşir. Ya da herkes akıllı telefonu veya bilgisayarıyla gerçek hayattan soyutlandığında. “Dokunma”, duyguların ölümcül batışından çıkmak ve yakınlığı, dokunmayı, sarılmayı mutluluk olarak yeniden anlamak için görsel olarak güçlü yolları, köprüleri, korkulukları, Ariadne’nin iplerini gösteriyor. EMOP’ta Berlin şehrinden Käthe Kollwitz Ödülü’nü alan Nan Goldin, arkadaşların yabancılaşma durumunu ve yenilenen yakınlığını fotoğrafladı.
2023 " sizes="(max-width: 768px) 90vw, (max-width: 1240px) 90vw, (max-width: 1410px) 67vw, (max-width: 2560px) 42vw, (max-width: 3000px) 31vw, (max-width: 3410px) 25vw, (max-width: 3840px) 22vw, 20vw" srcset="https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=96&auto=compress 96w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=128&auto=compress 128w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=192&auto=compress 192w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=256&auto=compress 256w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=353&auto=compress 353w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=470&auto=compress 470w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=640&auto=compress 640w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=705&auto=compress 705w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=940&auto=compress 940w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=1080&auto=compress 1080w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=1240&auto=compress 1240w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=1410&auto=compress 1410w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=1880&auto=compress 1880w" src="https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=1880&auto=compress" width="2126" height="1417" decoding="async" data-nimg="1" loading="lazy" style="color:transparent;width:100%;height:auto"/>
Maria Sewcz: “İsimsiz (Şık, Çekici ve Kalıcı)”, 1985/2023 VG Bild-Kunst Bonn/Maria Sewcz
Ve Herbert Tobias, erkeksi aşk, bağlılık ve güvenin hassas sahnelerini gösteriyor. İranlı Yalda Afsah, atlarına sarılan bir dizi sert maço adamı ve bu süreçte kendilerini fotoğrafladı. İnsanlar ve hayvanlar, bu dünya üzerinde yaratılışın ne kadar ütopik bir simbiyozu haline gelirler. Ve Thomas Demand, gösterinin sonsözünde bir metafor olarak parçalanmış bir cam bölmesini kullanıyor: Kırık çizgiler, kırılganlık için grafik bir yapı oluşturuyor ve şöyle diyor: Dikkatli olalım!
resmi salon, Kanstr. 79: “Touch”, 31 Mart’a kadar, Salı–Paz 11:00–19:00, ücretsiz giriş. Katalog 10 Euro, küratör turu 17 Mart 17:00 Şehirdeki diğer 100 fotoğraf sergisi hakkında bilgi: emop-berlin.eu
Cahiller ve Berlin’den şikayet edenler bile inkar etmez: Başkent bir sanat şehridir. 40.000 görsel sanatçı burada yaşıyor ve çalışıyor. Ve birçoğu, herkesin akıllı telefonlarını selfie de dahil olmak üzere kendi dünyalarını çekmek için kullandığı bir dönemde, kendilerini yüksek standartlarda fotoğrafçılığa adadı.
Onuncu Avrupa Fotoğrafçılık Ayı Berlin, fotoğraf sanatının bir yansımasıdır ve Charlottenburg’un resmi salonundaki yıl dönümü gösterisi, bir ay boyunca şehir genelinde 100’den fazla fotoğraf sergisinin kalbidir. Bir zamanlar adaletin yerine getirildiği, suçluların hüküm giydiği ve en son tapu kayıtlarının yönetildiği görkemli Gründerzeit binasında, şimdi 40 Berlinli fotoğrafçının çalışmaları çatıya asılı duruyor.
En iyi görüşler, içgörüler, beklentiler ve içgörüler sağlarlar. Bazen yüce, bazen muhteşem ya da benzersiz, ya hiç görmediğimiz ya da hiç görmediğimiz. Zaman kırıntıları gerçeklikten alıntılar verir. Deneyler yapılıyor ve analog ve dijital tekniklerden en üst düzeyde talep ediliyor. Ve hepsinden önemlisi, kimisi gerçek hayattan, kimisi rüyalardan olmak üzere hikayeler anlatılıyor. Tüm seriler, eski bölge mahkemesinin duvarlarını sanatın yeni adresi olan büro salonuyla dolduruyor.
Fotoğraf mecrası, modern çağda sanata dönüştüğü ve daha sonra dijitalleşme ile daha da güçlenerek bir kitle iletişim aracı haline geldiği günden bu yana yüksek beklenti baskısı altındadır. Profesyonel standartlar, görüntü selinden kurtulmak için çalışmak zorundadır. Bu aynı zamanda, organizasyonu bir kez daha Senato’nun kendi kültür projeleri GmbH sorumluluğunda olan Avrupa Fotoğraf Ayının bir yönüdür.
Nan Goldin: “Tüpteki Käthe”, Batı Berlin, 1984, mürekkep püskürtmeli baskıNan Goldin
Berlin’deki pek çok fotoğraf grubu ve yalnız savaşçı ne kadar birbirinden farklı olsa da, bunların insanlık durumundaki kökleri apaçık ortadadır. Şu da söylenebilir: Dostum, başka ne var? Ve çevresi, binaları, doğası. Şehrin doğusundan çekilen fotoğraf pozisyonları çok yer kaplıyor. Helga Paris, Sibylle Bergmann, Ute Mahler, Tina Bara’nın güçlü portre serileri ile bir buluşma yaşıyoruz, kendimizi Maria Sewcz ve kardeşi Hans Martin Sewcz’in parçalı esrarengiz dünyasına kaptırıyoruz, Tobias Zielony’nin duygusal genç fotoğraflarının önünde duruyoruz, hastane yatağındaki bir çocuk gibi. Kafa travması ve cilveli çarpık gülümsemesi, kendini yere serdiğini ve kaybettiğini gösteriyor.
Christa Mayer: “Sonja ve Tavşan dizisinden”, 1994, C-PrintVG Bild-Kunst Bonn 2023/Christa Mayer
Daniel Poller’in unutulmaz bir döngüsü, fotoğrafik bir ağıt olarak merdiven boşluğunda dört kata kadar uzanıyor: Alter Markt’ın hemen üzerindeki Potsdam Uygulamalı Bilimler Üniversitesi binasının yıkımının melankolik belgelemesi. Tüm protestolara rağmen Doğu Almanya modernizmi yerini nostaljiye bırakmak zorunda kaldı. Merkez, eyalet parlamentosunun oturduğu kale gibi yeniden tarihi görünmelidir. Poller, molozların arasında küçük bir kuşu, siyah bir kızılkuyruk gözlemledi ve fotoğrafladı ve yuvasını nasıl kaybettiğini anlatıyor.
Serginin iki küratörü Maren Lübbke-Tidow ve Rebecca Wilton, fotoğraf teorisinden çok doğrudan duygusal, bilgilendirici görsel efektlere, fizikselliğe ve mimik hareketlere güveniyor. Kayıp insan yakınlığını, gerekli empatiyi ve sevgiyi ele alıyorlar. Bu yüzden merkezi gösteriye “Dokunma” da denir ve bir ifadedir. Bilgisayarlar ve dijital teknolojiler insanların olaylara bakış açısını değiştiriyor: “dokunmatik cihazlar” ile görüntülere saniyeler içinde benzeri görülmemiş bir yakınlık kurabilir, yakınlaştırabilir, küçültebilir, yabancılaştırabilirsiniz. Ancak yeni bir yüzeysellik ve oynaklık ortaya çıkıyor. Görülen artık işlenmez.
Paul Hutchinson: “parlama”, 2020, inkjet baskı VG Bild-Kunst, Bonn, 2022/Paul Hutchinson
İşte bu yüzden “Dokunmak” sergisi, algı ve anlama bağlamını soruyor. Sanat tarihinde buna “Görme Okulu” denir. Corona döneminde olduğu gibi daha önce mesafe dayatıldığında dokunmak politikleşir. Ya da herkes akıllı telefonu veya bilgisayarıyla gerçek hayattan soyutlandığında. “Dokunma”, duyguların ölümcül batışından çıkmak ve yakınlığı, dokunmayı, sarılmayı mutluluk olarak yeniden anlamak için görsel olarak güçlü yolları, köprüleri, korkulukları, Ariadne’nin iplerini gösteriyor. EMOP’ta Berlin şehrinden Käthe Kollwitz Ödülü’nü alan Nan Goldin, arkadaşların yabancılaşma durumunu ve yenilenen yakınlığını fotoğrafladı.
2023 " sizes="(max-width: 768px) 90vw, (max-width: 1240px) 90vw, (max-width: 1410px) 67vw, (max-width: 2560px) 42vw, (max-width: 3000px) 31vw, (max-width: 3410px) 25vw, (max-width: 3840px) 22vw, 20vw" srcset="https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=96&auto=compress 96w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=128&auto=compress 128w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=192&auto=compress 192w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=256&auto=compress 256w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=353&auto=compress 353w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=470&auto=compress 470w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=640&auto=compress 640w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=705&auto=compress 705w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=940&auto=compress 940w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=1080&auto=compress 1080w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=1240&auto=compress 1240w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=1410&auto=compress 1410w, https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=1880&auto=compress 1880w" src="https://Haberler.imgix.net/2023/03/02/48ee86d2-baee-44ad-bdab-cf7d71efe2c2.jpeg?auto=format&fit=max&w=1880&auto=compress" width="2126" height="1417" decoding="async" data-nimg="1" loading="lazy" style="color:transparent;width:100%;height:auto"/>
Maria Sewcz: “İsimsiz (Şık, Çekici ve Kalıcı)”, 1985/2023 VG Bild-Kunst Bonn/Maria Sewcz
Ve Herbert Tobias, erkeksi aşk, bağlılık ve güvenin hassas sahnelerini gösteriyor. İranlı Yalda Afsah, atlarına sarılan bir dizi sert maço adamı ve bu süreçte kendilerini fotoğrafladı. İnsanlar ve hayvanlar, bu dünya üzerinde yaratılışın ne kadar ütopik bir simbiyozu haline gelirler. Ve Thomas Demand, gösterinin sonsözünde bir metafor olarak parçalanmış bir cam bölmesini kullanıyor: Kırık çizgiler, kırılganlık için grafik bir yapı oluşturuyor ve şöyle diyor: Dikkatli olalım!
resmi salon, Kanstr. 79: “Touch”, 31 Mart’a kadar, Salı–Paz 11:00–19:00, ücretsiz giriş. Katalog 10 Euro, küratör turu 17 Mart 17:00 Şehirdeki diğer 100 fotoğraf sergisi hakkında bilgi: emop-berlin.eu