Afterimages için öneriler? Ressam Tim Eitel bunları Rostock Sanat Galerisi'nin özenle yenilenmiş sergi odalarında yapıyor. Onları kabul edebilir, önlerinde durabilir, Haberin Detaylarılarından sökülmüş gibi görünen figürlere dahil olabiliriz. Bunlar, geometrik kare duvarların önündeki sisli veya gri odalarda veya pencere çerçeveleriyle işaretlenmiş odalarda esrarengiz bir şekilde duruyor.
Tabii ki, basitçe yanından geçip gidebiliriz – ve sonra örneğin kadın figürlerinin önünde, önce soldakinin önünde, “Döngü (3 Ressam ve Bir Ressam)” adı verilen üç sekanstan oluşan büyük bir tabloda durabiliriz. Bölünmüş Ay)” (2024) odaya giriyor, sonra sadece ortada belirsiz bir gölge olarak beliriyor ve sonunda resmin sağ kısmındaki yerini tekrar terk ediyor. Bu aynı kadın ve ona neredeyse hiç bakmıyormuş gibi görünen ikisinin yanından hayaletimsi bir sessizlik içinde geçmiş olmalı. Çarpıcı olan şey: Kadınların hepsi aynı pratik ve modaya uygun sokak ayakkabılarını giyiyor. Yukarıdaki orta görüntü dizisinde, iki yarımın bir araya getirildiği, kesilmiş beyaz bir ay var. Bir tür görüntü bozulması mı?
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Bunu yine “Kes” tablosunda görebilirsiniz. Yarı dolunayın altındaki gece yarısı mavisi manzaradaki yalnız genç kadın, tamamen atmosferik bir olgudur. Figürlü olduğu varsayılan manzara bir iç görüntüdür. Saf resmin doğasında bulunan mistik bir gölge olarak. Bu ressam, anlatıyı görünüşte romantik motiflerden uzaklaştırıyor ve onu neredeyse boş siyahımsı-mavi-gri resimsel alanın sözsüz sessizliğine gönderiyor.
Tim Eitel'in Kunsthalle Rostock'taki “Sonraki Görüntüleri”: Yoğunlaştırılmış paradoksal dünya
Bu sıradan durumlar izleyiciye çok yüksek bir konsantrasyonla sunulduğu için gerçek dışı bir atmosfer var: Resim, gerçek, çoğu zaman açıklanamaz ve paradoksal dünyanın yoğunlaşması olarak. Bir anlık anın ötesine geçen ve aniden evrensel hale gelen bir şeyin anıları. Bu çok rahatlatıcı. Yakınlık ile uzaklığın, iç ile dışarının görüntülerdeki yan yanalığı bazen incelikli, bazen de bariz bir şekilde abartılıyor. Yakından baktığınızda gerçeklik yavaş yavaş kayboluyor. İnsana Michelangelo Antonioni'nin sinema sanatı ve onun paralel dünyaları hatırlatılıyor. Eitel ayrıca klasik figür resminin geleneklerini kırıyor ve figürlerinin içsel yabancılaşmasını gösteriyor.
Tim Eitel: “Schnitt”, 2016, yağlıboya/tuval.VG Bildkunst 2024/Tim Eitel/Eigen+Art/Uwe Walter
Bu tuhaf kompozisyonu bozan kesintiler ya da kafa karıştırıcı zıtlıklar değil. Temelde yatan baskıcılık bu paradoksal durumdan kaynaklanıyor; ister gölge adam, ister sis alanındaki gölge kadın, ister kağıtla kesilmiş, yapraksız ağaçlar olsun. Resim personeli birbirine hassas bir şekilde bağlanır ve çoğu zaman yalnızca ima edilen jestlerle sağlanır. İzleyici olarak bizimle hiçbir iletişim yok. Kendi kendimize geri atılırız, kendi düşüncelerimizi, deneyimlerimizi, deneyimlerimizi, duygularımızı onun içine katmak zorundayız. Ressam bize sadece önerilerde bulunur… Bunu yaparken de önemsiz, gözden kaçan şeylerin konu olmasına izin verir: İnsanlar, nesneler, karanlıktaki veya sisli ışıktaki manzaralar, zar zor tanınabilen, esrarengiz, hatta biraz bunaltıcı.
Tim Eitel: “Reflektör”, 2015 yağlıboya/tuval, adeta bir tür sahne dekoruVG Bildkunst Bonn 2024/Tim Eitel/Eigen+Art/Jean-Louis Losi
1971'de Leonberg, Swabia'da doğan Tim Eitel, önce Roman dilleri, Alman çalışmaları ve felsefesi okudu, Halle'deki Burg Giebichenstein'da okudu ve ardından 2001 yılına kadar Leipzig Kitap Sanatı Üniversitesi'nde ressam Arno Rink'le çalıştı. Neo Rauch, David Schnell, Christoph Ruckhäberle, Matthias Weischer ve diğerleriyle birlikte “Yeni Leipzig Okulu” etiketi altında sansasyon yaratan ve aynı zamanda Doğulu şüpheci sanat dünyasında saldırılara neden olan bir ressamlar kuşağından biriydi. Batı'da, resim öğrencilerinin gelecek vaat eden bir sanatçı profili geliştirmeleri yönündeki baskılarının ilk dönemden itibaren ne kadar büyük olduğunu deneyimledikten sonra bilinçli olarak Doğu'ya gitti. Aynı zamanda anılarının bir “ardıl görüntüsü” olan “Daha uzun, daha karmaşık bir yol izlemek, resme yavaş yavaş yaklaşmak, zanaatkarlığı öğrenmek istedim”. Kendi ifadesiyle, her şeyden önce kendi formunu ve sabırla büyümesine izin veren bir galeri sahibini bulmak için zaman ve özgürlüğü kullandı: Eigen+Art Leipzig ve Berlin'den Judy Lybke.
Gerçeğe benzetme olarak uzaydaki figürler: Rostock'ta Tim Eitel
Eitel'in Rostock Kunsthalle'deki “Sonraki İmge Önerileri” 2015 ile 2024 yılları arasında oluşturuldu; bunların çoğu yaşadığı ve ders verdiği Paris'te geçen yıl melankolik bir gölge kurgusu olarak görülen ve melankolik bir gölge kurgusu olarak görülen kadını, hayatının aşkını trajik bir şekilde kaybetti. aslında birçok resimde de mevcut. Hiçbir zaman eskiz yapmayan, sadece anı yakalamak için fotoğraf çeken bu ressam, resminin “gözden fırça yoluyla tuvale geçmediğini” söylüyor.
Bunu daha net göremedik: Yeni bir mekan tasarlıyor; bir nevi gerçekliğe benzetme. Belki aynı anda hem görsel bir izlenim hem de bir “dünya görüşü” gibi, zamansız ve aynı zamanda çağdaş bir şey – tuvaldeki tek renkli renkli yüzey üzerinde uzaktan neredeyse fark edilemeyen dikey bir “kesik” ile ayrılmış ve birbirine bağlanmış bir şey. . Veya dışarıyı içeriye, içini dışarıya çeviren beyaz pencere çerçeveleri aracılığıyla. Bazı şekillerin tam olarak uymadığını söyleyebiliriz. Sanki bir bulmacanın içine kasıtlı olarak yanlış detay eklenmiş gibi. Eitel bunun figür, mekan ve yüzey arasındaki ilişkiyle ilgili olduğunu söylüyor.
Tim Eitel, sanat galerisi duvarındaki birçok resim gibi, insanların müze veya galeri odalarında resimli veya resimsiz durduğu, birbirlerine baktığı veya birbirleriyle konuştuğu, içeri girip çıkan ve gitmiş insanlar için gölge figürlerin arasına girdiği ardıl görüntüleri çağırıyor. , “Gözlerimizi kapattığımızda retinada kalan, hızla solan izlenimler.” Evet filmlerdeki gibi. Ve bu daha çok kişilerarası ilişkilerle ilgilidir. Basit ve bir o kadar da karmaşık olan hakkında.
Tim Eitel: “dışarıda”, 2023, yumurta sıcaklığı/lw. VG Bildkunst Bonn 2024/Tim Eitel/Eigen+Art/Jean-Louis Losi
Tim Eitel: Ardıl görüntüler için öneriler. Kunsthalle Rostock, Hamburger Str. 40, 18069 Rostock, Salı-Paz 11:00–18:00. B8 Eylül. Müzede aynı zamanda “Büyük Schwof – Doğu'daki Kutlamaların Kutlanması” fotoğraf sergisi de gösteriliyor.
Tabii ki, basitçe yanından geçip gidebiliriz – ve sonra örneğin kadın figürlerinin önünde, önce soldakinin önünde, “Döngü (3 Ressam ve Bir Ressam)” adı verilen üç sekanstan oluşan büyük bir tabloda durabiliriz. Bölünmüş Ay)” (2024) odaya giriyor, sonra sadece ortada belirsiz bir gölge olarak beliriyor ve sonunda resmin sağ kısmındaki yerini tekrar terk ediyor. Bu aynı kadın ve ona neredeyse hiç bakmıyormuş gibi görünen ikisinin yanından hayaletimsi bir sessizlik içinde geçmiş olmalı. Çarpıcı olan şey: Kadınların hepsi aynı pratik ve modaya uygun sokak ayakkabılarını giyiyor. Yukarıdaki orta görüntü dizisinde, iki yarımın bir araya getirildiği, kesilmiş beyaz bir ay var. Bir tür görüntü bozulması mı?
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Bunu yine “Kes” tablosunda görebilirsiniz. Yarı dolunayın altındaki gece yarısı mavisi manzaradaki yalnız genç kadın, tamamen atmosferik bir olgudur. Figürlü olduğu varsayılan manzara bir iç görüntüdür. Saf resmin doğasında bulunan mistik bir gölge olarak. Bu ressam, anlatıyı görünüşte romantik motiflerden uzaklaştırıyor ve onu neredeyse boş siyahımsı-mavi-gri resimsel alanın sözsüz sessizliğine gönderiyor.
Tim Eitel'in Kunsthalle Rostock'taki “Sonraki Görüntüleri”: Yoğunlaştırılmış paradoksal dünya
Bu sıradan durumlar izleyiciye çok yüksek bir konsantrasyonla sunulduğu için gerçek dışı bir atmosfer var: Resim, gerçek, çoğu zaman açıklanamaz ve paradoksal dünyanın yoğunlaşması olarak. Bir anlık anın ötesine geçen ve aniden evrensel hale gelen bir şeyin anıları. Bu çok rahatlatıcı. Yakınlık ile uzaklığın, iç ile dışarının görüntülerdeki yan yanalığı bazen incelikli, bazen de bariz bir şekilde abartılıyor. Yakından baktığınızda gerçeklik yavaş yavaş kayboluyor. İnsana Michelangelo Antonioni'nin sinema sanatı ve onun paralel dünyaları hatırlatılıyor. Eitel ayrıca klasik figür resminin geleneklerini kırıyor ve figürlerinin içsel yabancılaşmasını gösteriyor.
Tim Eitel: “Schnitt”, 2016, yağlıboya/tuval.VG Bildkunst 2024/Tim Eitel/Eigen+Art/Uwe Walter
Bu tuhaf kompozisyonu bozan kesintiler ya da kafa karıştırıcı zıtlıklar değil. Temelde yatan baskıcılık bu paradoksal durumdan kaynaklanıyor; ister gölge adam, ister sis alanındaki gölge kadın, ister kağıtla kesilmiş, yapraksız ağaçlar olsun. Resim personeli birbirine hassas bir şekilde bağlanır ve çoğu zaman yalnızca ima edilen jestlerle sağlanır. İzleyici olarak bizimle hiçbir iletişim yok. Kendi kendimize geri atılırız, kendi düşüncelerimizi, deneyimlerimizi, deneyimlerimizi, duygularımızı onun içine katmak zorundayız. Ressam bize sadece önerilerde bulunur… Bunu yaparken de önemsiz, gözden kaçan şeylerin konu olmasına izin verir: İnsanlar, nesneler, karanlıktaki veya sisli ışıktaki manzaralar, zar zor tanınabilen, esrarengiz, hatta biraz bunaltıcı.
Tim Eitel: “Reflektör”, 2015 yağlıboya/tuval, adeta bir tür sahne dekoruVG Bildkunst Bonn 2024/Tim Eitel/Eigen+Art/Jean-Louis Losi
1971'de Leonberg, Swabia'da doğan Tim Eitel, önce Roman dilleri, Alman çalışmaları ve felsefesi okudu, Halle'deki Burg Giebichenstein'da okudu ve ardından 2001 yılına kadar Leipzig Kitap Sanatı Üniversitesi'nde ressam Arno Rink'le çalıştı. Neo Rauch, David Schnell, Christoph Ruckhäberle, Matthias Weischer ve diğerleriyle birlikte “Yeni Leipzig Okulu” etiketi altında sansasyon yaratan ve aynı zamanda Doğulu şüpheci sanat dünyasında saldırılara neden olan bir ressamlar kuşağından biriydi. Batı'da, resim öğrencilerinin gelecek vaat eden bir sanatçı profili geliştirmeleri yönündeki baskılarının ilk dönemden itibaren ne kadar büyük olduğunu deneyimledikten sonra bilinçli olarak Doğu'ya gitti. Aynı zamanda anılarının bir “ardıl görüntüsü” olan “Daha uzun, daha karmaşık bir yol izlemek, resme yavaş yavaş yaklaşmak, zanaatkarlığı öğrenmek istedim”. Kendi ifadesiyle, her şeyden önce kendi formunu ve sabırla büyümesine izin veren bir galeri sahibini bulmak için zaman ve özgürlüğü kullandı: Eigen+Art Leipzig ve Berlin'den Judy Lybke.
Gerçeğe benzetme olarak uzaydaki figürler: Rostock'ta Tim Eitel
Eitel'in Rostock Kunsthalle'deki “Sonraki İmge Önerileri” 2015 ile 2024 yılları arasında oluşturuldu; bunların çoğu yaşadığı ve ders verdiği Paris'te geçen yıl melankolik bir gölge kurgusu olarak görülen ve melankolik bir gölge kurgusu olarak görülen kadını, hayatının aşkını trajik bir şekilde kaybetti. aslında birçok resimde de mevcut. Hiçbir zaman eskiz yapmayan, sadece anı yakalamak için fotoğraf çeken bu ressam, resminin “gözden fırça yoluyla tuvale geçmediğini” söylüyor.
Bunu daha net göremedik: Yeni bir mekan tasarlıyor; bir nevi gerçekliğe benzetme. Belki aynı anda hem görsel bir izlenim hem de bir “dünya görüşü” gibi, zamansız ve aynı zamanda çağdaş bir şey – tuvaldeki tek renkli renkli yüzey üzerinde uzaktan neredeyse fark edilemeyen dikey bir “kesik” ile ayrılmış ve birbirine bağlanmış bir şey. . Veya dışarıyı içeriye, içini dışarıya çeviren beyaz pencere çerçeveleri aracılığıyla. Bazı şekillerin tam olarak uymadığını söyleyebiliriz. Sanki bir bulmacanın içine kasıtlı olarak yanlış detay eklenmiş gibi. Eitel bunun figür, mekan ve yüzey arasındaki ilişkiyle ilgili olduğunu söylüyor.
Tim Eitel, sanat galerisi duvarındaki birçok resim gibi, insanların müze veya galeri odalarında resimli veya resimsiz durduğu, birbirlerine baktığı veya birbirleriyle konuştuğu, içeri girip çıkan ve gitmiş insanlar için gölge figürlerin arasına girdiği ardıl görüntüleri çağırıyor. , “Gözlerimizi kapattığımızda retinada kalan, hızla solan izlenimler.” Evet filmlerdeki gibi. Ve bu daha çok kişilerarası ilişkilerle ilgilidir. Basit ve bir o kadar da karmaşık olan hakkında.
Tim Eitel: “dışarıda”, 2023, yumurta sıcaklığı/lw. VG Bildkunst Bonn 2024/Tim Eitel/Eigen+Art/Jean-Louis Losi
Tim Eitel: Ardıl görüntüler için öneriler. Kunsthalle Rostock, Hamburger Str. 40, 18069 Rostock, Salı-Paz 11:00–18:00. B8 Eylül. Müzede aynı zamanda “Büyük Schwof – Doğu'daki Kutlamaların Kutlanması” fotoğraf sergisi de gösteriliyor.