“Ölüm Öncesini Konuşarak Hayata Sığınırız.” Güle Güle Ahmet Tulgar…

semaver

Global Mod
Global Mod
Öldüğümde mezar taşıma şöyleki yazsınlar: Aşk ve sekse dair o denli epeyce yazdı ki bunları yaşamaya vakti kalmadı.


Bu kelamlar Ahmet’in kendine yapmayı sevdiği latifelerden bir tanesiydi.


Ahmet’le Fındıklı’dan mahaller arkadaşıyız. Yaşıt olduğumuzdan tıpkı yıl okula başlamıştık. Şanslıydık; mahallemizdeki Namık Kemal İlkokulu devrin düzgün sayılan okullarından bir tanesiydi. Mezunları yeterli liselerin imtihanlarını kazanırlardı. Ahmet Sankt Georg Avusturya Lisesi’nin, ben ise Darüşşafaka Lisesi’nin imtihanlarını kazanmıştık.

Lise senelerımızda, her ikimiz de sosyalist hareketin sempatizanı olmuştuk. Ortada sırada siyasi tartışmalar yapsak da, ben daha sekter olduğumdan, Ahmet’i “pasif bir kolejli” olarak küçümserdim.

Üniversitede yolumuz pek kesişmedi. Ancak birbirimizden bir biçimde haberdar oluyorduk. Ahmet’le yollarımız iş dünyasında yine kesişti. O, hayli kıymetli bir reklam ajansında çalışıyor, ben ise reklam ajanslarının en epeyce gereksinim duyduğu dataları üreten AGB Anadolu şirketinde.

Doksanlı senelerda yabancı lisan bilen ve entelektüel birikimi olan gençlerin bulabildiği işlerin başında, akademisyenlik, reklamcılık, yayınevleri, ansiklopedi ve gazatelerde redaksiyon işleri gelirdi. Bu işlerde sebat etmeyenler ise kendi yollarını çizer ve ekseriyetle de edebiyatçı, muharrir ve araştırmacı üzere ferdî yeteneklerini öne çıkartıp, sergileyebilecekleri işler yaparlardı.

Ahmet de bunlardan bir tanesiydi. Reklamcılıkta sıkılıp yazarlığa yelken açmıştı. Tıpkı evrelerden geçen iki müellif dostumu da anmadan geçemeyeceğim; liseden arkadaşım Turgut Yasalar ve fakülteden arkadaşım Cezmi Ersöz de bir devir reklam dalında çalışıp, cinnet geçirenlerdendir.

Ahmet’le yollarımız yıllar daha sonra yeniden kesişti. Her ikimiz de T24’te yazıyorduk. sonrasındasında Ahmet Duvar’da yazmaya başladı. Birbirimizin yazıları üzerine çoklukla toplumsal medya üzerinden konuşuyorduk.

Yaz başında, kendisine yeni kitabımı yollamak istediğimi söylemiştim. O ise; “Elden almayı tercih ederim. bu biçimdece buluşmak için bir mazeretimiz olur” demişti. Bu yaz benim için dertli geçtiğinden bir türlü buluşamadık. En son Ağustos ayında haberleşmiş ve görüşme dileklerimizi birbirimize iletmiştik. Kısmet değilmiş… (Herkes benzeri bir ders çıkartmıştır hayattan; bir yakının ile görüşmeyi düşünüyorsan, ertelemeyceksin)


Ahmet son yazılarında sıkça vefattan bahseder olmuştu. En son Billur Kalkavan’ın vefatı üzerine yazdığı makalede aşağıdaki cümleleri sarf etmişti:


Gazeteci alttan alta vefatı istekler haber yapmak için, romancı hayatın sürmesinden yanadır. Olayın ve kurgunun gelişmesi için.

Bu satırları okurken, Ahmet’in hem gazeteci tıpkı vakitte romancı kimliği var, sanki hangisinden yana, diye düşünmüştüm.

Sevdiklerimizi, tanıdıklarımızı imgelerle hatırlar, anılarda yaşatırız. Fotoğraflarına yalnızca bakarız. Öldüklerinden bir kere daha emin olmak için. daha sonra hatırlamaya, konuşmaya başlarız. Hayatlarını onların. Ve haliyle hayatta olduğumuzu konuşuruz. Ölenlerin fotoğraflarına bakmak egoizmdir.

Sevgili Ahmet,

İster istemez biz de cenaze merasiminde, yakamıza takılan fotoğrafına bakarak, seninle ilgili anılarımızı birbirimize anlatacağız. Ve bir daha senin fotoğrafına bakarak ‘egomuzu tatmin edeceğiz’.

Instagram sayfana bir arkadaşın, oğlunu (köpeğini) evlat edineceğini yazmış. İnan epeyce sevindim. Dünden beri köpeğin için kaygılanıyordum. Gözün geride kalmasın.

Huzur ortasında uyu dostum, yolun ışık, devr-in daim olsun. Bu yazıyı bir daha senin vefat üzerine söylemiş olduğin bir cümle ile bitirmek istiyorum:

Ölüm üzerine konuşmayız aslında, ölen üzerinden kendi ölümümüzü düşlemler, katılığını kabullenir ve mevt öncesini konuşarak hayata sığınırız.

Instagram