Maden kazası, doğal afetler, terör saldırısı üzere olaylar karşısında verdiğimiz yansılar ne kadar samimi?
Peki, devlet kurumlarının bu olaylar karşısındaki yansıları samimi mi?
Bu soruların net karşılıklarını bilemiyorum. Maalesef bu hususta yapılmış, muteber araştırma dataları yok. ötürüsıyla yalnızca başımda oluşan soruları paylaşmak istiyorum.
Bu satırların yazıldığı sırada, Bartın’daki faciada 40 kişinin öldüğü resmi kaynaklar tarafınca açıklanmıştı. Bu sayının artmamasını diliyorum.
1941 yılından bu yana 3 binden çok insan maden kazalarında ölmüştür. 100 binden çok insan ise yaralanmıştır. Bu kazalar ve facialardan hepimiz anında, klasik medya ve toplumsal medya vasıtasıyla haberdar oluyoruz.
Oluyoruz da ne yapıyoruz?
Olay sıcaklığını korurken, çoğunluğumuz toplumsal medya hesaplarımızdan hüzünlerimizi belirten bildiriler yayınlıyor ve misal iletilerin altına, üzülen, ağlayan emojiler yapıştırıyoruz.
Birkaç gün daha sonra da gündem değiştiğinde, o faciayı unutup, yeni gündemlerle ilgili görüşlerimizi belirten iletiler yayınlıyoruz. Bartın’da yaşanan maden faciasına yönelik, hüznümüzü belirten mesajlarda yayınladık.
Şimdi samimi olarak düşünelim:
Toplu taşıma araçlarında, üstü başı kirli bir madenci yanımıza otursa ne hissederiz? Bunun yanıtını da bilmiyorum lakin yaralı olarak ambulansa bindirilen madencinin, çarşaf kirlenmesin diye çizmelerini çıkartmasına hepimiz duygulanırız.
Bir madenci çocuğu, eğitim masrafları için bizden yardım istediğinde, kaçımız yardım elini uzatır, kaçımız ‘taşı sıkasan suyunu çıkartırsın, git çalış’ der? Bunun da yanıtını bilmiyorum fakat ölen madencilerin aileleri için başlatılan yardım kampanyalarına çoğumuz katılırız.
Bu madenciler problemlerini medya ve toplumsal medya üzerinden duyursalar, ne reaksiyon gösteririz? Meselelerini sahiplenir miyiz? Sahiplenirim yanıtını verenlerin kaçı, seslerini duyuracak bir sivil toplum kuruluşu üyesi?
Devlet organları için de başımda sorular uçuşuyor…
Bu personeller ölmedilk evvel, çalışma şartlarının güzelleştirilmesi için gerekli teşebbüslerde bulunsalardı, işverenlerinden, Kaymakamdan, Validen ya da Çalışma Bakanından ne yanıt alırlardı?
Ya da bu şartlarla ilgili taleplerine kayıtsız kalındığı için, Anayasal hakları çerçevesinde yürüyüş yapmak isteselerdi, polisin reaksiyonu ne olurdu?
Ne karşılık verirlerdi, ne reaksiyon gösterirlerdi bilemem lakin şu an o kurumların zirvesindekilerin hepsi olay yerindeler…
Instagram
Peki, devlet kurumlarının bu olaylar karşısındaki yansıları samimi mi?
Bu soruların net karşılıklarını bilemiyorum. Maalesef bu hususta yapılmış, muteber araştırma dataları yok. ötürüsıyla yalnızca başımda oluşan soruları paylaşmak istiyorum.
Bu satırların yazıldığı sırada, Bartın’daki faciada 40 kişinin öldüğü resmi kaynaklar tarafınca açıklanmıştı. Bu sayının artmamasını diliyorum.
1941 yılından bu yana 3 binden çok insan maden kazalarında ölmüştür. 100 binden çok insan ise yaralanmıştır. Bu kazalar ve facialardan hepimiz anında, klasik medya ve toplumsal medya vasıtasıyla haberdar oluyoruz.
Oluyoruz da ne yapıyoruz?
Olay sıcaklığını korurken, çoğunluğumuz toplumsal medya hesaplarımızdan hüzünlerimizi belirten bildiriler yayınlıyor ve misal iletilerin altına, üzülen, ağlayan emojiler yapıştırıyoruz.
Birkaç gün daha sonra da gündem değiştiğinde, o faciayı unutup, yeni gündemlerle ilgili görüşlerimizi belirten iletiler yayınlıyoruz. Bartın’da yaşanan maden faciasına yönelik, hüznümüzü belirten mesajlarda yayınladık.
Şimdi samimi olarak düşünelim:
Toplu taşıma araçlarında, üstü başı kirli bir madenci yanımıza otursa ne hissederiz? Bunun yanıtını da bilmiyorum lakin yaralı olarak ambulansa bindirilen madencinin, çarşaf kirlenmesin diye çizmelerini çıkartmasına hepimiz duygulanırız.
Bir madenci çocuğu, eğitim masrafları için bizden yardım istediğinde, kaçımız yardım elini uzatır, kaçımız ‘taşı sıkasan suyunu çıkartırsın, git çalış’ der? Bunun da yanıtını bilmiyorum fakat ölen madencilerin aileleri için başlatılan yardım kampanyalarına çoğumuz katılırız.
Bu madenciler problemlerini medya ve toplumsal medya üzerinden duyursalar, ne reaksiyon gösteririz? Meselelerini sahiplenir miyiz? Sahiplenirim yanıtını verenlerin kaçı, seslerini duyuracak bir sivil toplum kuruluşu üyesi?
Devlet organları için de başımda sorular uçuşuyor…
Bu personeller ölmedilk evvel, çalışma şartlarının güzelleştirilmesi için gerekli teşebbüslerde bulunsalardı, işverenlerinden, Kaymakamdan, Validen ya da Çalışma Bakanından ne yanıt alırlardı?
Ya da bu şartlarla ilgili taleplerine kayıtsız kalındığı için, Anayasal hakları çerçevesinde yürüyüş yapmak isteselerdi, polisin reaksiyonu ne olurdu?
Ne karşılık verirlerdi, ne reaksiyon gösterirlerdi bilemem lakin şu an o kurumların zirvesindekilerin hepsi olay yerindeler…