Sekiz aydır TurkuazLab Projesi takımı ile çalışıyorum; birlikte farklı vilayetlerde atölyeler yapıyoruz. Projenin maksadı sivil toplum, akademi, medya ve siyasi partileri kutuplaşmayı azaltacak stratejiler ve araçlar ile donatarak toplumsal ahenge katkı sağlamak. Proje dahlinde hazırladığımız eğitim görüntülerinde her birimiz farklı bir başlık altında kutuplaşmayı ele alıyoruz. Benim görüntüm sanatın kutuplaşmayı azaltıcı, birleştirici gücü üzerine.
Sanatın bu manadaki gücünü birinci sefer ne vakit fark ettim, biliyor musunuz? Üniversitenin birinci ya da ikinci yılında – hayli vakit geçti emin olamıyorum– annemin beni götürdüğü Zülfü Livaneli konserinde.
Livaneli’yi pek tanımıyordum o senelerda; müziklerini da bilmiyordum. Sadece Leylim Ley’i duymuştum birkaç defa, sanırım. Livaneli beyaz gömleği ile sahneye çıktığında büyük bir alkış koptu. Eline mikrofonu aldığı andan, sahniçin indiği ana kadar tüm müziklerine dev bir koro eşlik etti. Koro sahnede değil sahnenin tam karşısındaydı. Annem de bu korunun heyecanlı bir üyesiydi. Hiç unutmadığım bir an var:
Şu sılanın ufak tefek yolları
Ağrıdan sızıdan tutmaz elleri
Tepeden tırnağa şiir gülleri
Dördüncü dizeye geldiğinde durdu Livaneli. Dev koro bu ana hazırmış üzere, nerede gireceğinin provasını yapmış üzere tamamladı: “Yiğidim aslanım burada yatıyor”. Birkaç müzik daha sonra nasıl olduğunu anlamadan, ben de dahil oluvermiştim:
Önce Livaneli : Karlı kayın ormanında
Yürüyorum geceleyin
daha sonra biz: Karlı kayın ormanında
Yürüyorum geceleyin
Öyle büyülü bir akşamdı ki benim. Tahminen tekrar hiç görmeyeceğin beşerlerle hayli özel bir anı, epeyce ağır hisleri paylaşmak… Tüm farklılıkların ötesine geçmek…
Eklektik Kelt müziğinden Kuzey Cazı’na uzanan notaların sihirli gücüne tekraren tanıklık ettim yıllar ortasında. Bir geceliğine bir ortaya gelen koromuz Harbiye Açıkhava’da John Baez’e eşlik etti:
Donna, Donna, Donna, Donna,
Donna, Donna, Donna, Don…
Aynı sahnede Brother Wind March’ın “bilinen bölümü”nün birinci notalarını duyduğumuz an Jan Garbarek’i çılgınca alkışladık; müziklerini ezbere bildiğimiz Loreena McKennitt’ı, Goran Bregoviç’i bir arada söylemeye devam etmek için tekraren sahneye davet ettik.
Bu tarifsiz coşku anlarını birlikte yaşadığınız beşerlerle aranızda o denli enteresan, o denli güçlü bir bağ kuruluyor ki yıllar daha sonra rastgele bir ortamda biriyle karşılaşırsanız ve o akşamı birlikte deneyimlediğinizi fark ederseniz bir anda yıllardır tanışıyormuş üzere derin bir sohbete dalabiliyorsunuz: “Biliyor musun ben o bileti alabilmek için saatlerce kuyrukta beklemiştim…” “Ben de arkadaşımdan borç para almıştım…”, “ya ne akşamdı, yanımdaki adam Garbarek çalarken ağlamıştı…”
Biliyor musunuz birtakım repliklerin de bu biçimde bir gücü var. “Alo Galaksi Taksi, otomobil yok” üzere. Turgut Özakman’ın 1987’de ‘Deliler’ oyunu için yazdığı bu replik bugün “Deli Bayramı”nı izlemek için DasDas’ın sahnesini dolduran yüzlerce seyirciyi birebir anda tıpkı histe birleştiriveriyor. Prömiyer akşamı oyunun süpervizörlüğünü yapan Metin Akpınar da izleyicilerin içindeydı. Mert Fırat’ın masanın üzerinde çalan telefonu kaldırıp repliği söylemesi ile bir arada çılgın bir alkış koptu. daha sonra izleyiciler sözleşmiş üzere ayağa kalktı ve Metin Akpınar’ın oyunu izlediği balkona dönüp büyük bir coşku ile alkışlamaya devam etti.
Deli Bayramı’nı iki farklı sahnede üç kere daha izledim. Her seferinde “o an” yaşandı. İzleyiciler, oyunun orta yerinde, o repliği duydukları an çılgınca güldü ve heyecanla alkışladı.
Sanatın birleştirici tesirini anlatırken, müziklerin, melodilerin yanı sıra, Meczup Bayramı’ndan, “Alo Galaksi Taksi, otomobil yok”tan ve seyircideki karşılığından da bahsediyorum artık ve iştirakçilere soruyorum: “Sizin hiç tanımadığınız, tahminen de kendinizden uzak hissettiğiniz beşerlerle sanatta birleştiğiniz anlar oldu mu? Paylaşmak ister misiniz?”
Instagram
Twitter
Facebook
Sanatın bu manadaki gücünü birinci sefer ne vakit fark ettim, biliyor musunuz? Üniversitenin birinci ya da ikinci yılında – hayli vakit geçti emin olamıyorum– annemin beni götürdüğü Zülfü Livaneli konserinde.
Livaneli’yi pek tanımıyordum o senelerda; müziklerini da bilmiyordum. Sadece Leylim Ley’i duymuştum birkaç defa, sanırım. Livaneli beyaz gömleği ile sahneye çıktığında büyük bir alkış koptu. Eline mikrofonu aldığı andan, sahniçin indiği ana kadar tüm müziklerine dev bir koro eşlik etti. Koro sahnede değil sahnenin tam karşısındaydı. Annem de bu korunun heyecanlı bir üyesiydi. Hiç unutmadığım bir an var:
Şu sılanın ufak tefek yolları
Ağrıdan sızıdan tutmaz elleri
Tepeden tırnağa şiir gülleri
Dördüncü dizeye geldiğinde durdu Livaneli. Dev koro bu ana hazırmış üzere, nerede gireceğinin provasını yapmış üzere tamamladı: “Yiğidim aslanım burada yatıyor”. Birkaç müzik daha sonra nasıl olduğunu anlamadan, ben de dahil oluvermiştim:
Önce Livaneli : Karlı kayın ormanında
Yürüyorum geceleyin
daha sonra biz: Karlı kayın ormanında
Yürüyorum geceleyin
Öyle büyülü bir akşamdı ki benim. Tahminen tekrar hiç görmeyeceğin beşerlerle hayli özel bir anı, epeyce ağır hisleri paylaşmak… Tüm farklılıkların ötesine geçmek…
Eklektik Kelt müziğinden Kuzey Cazı’na uzanan notaların sihirli gücüne tekraren tanıklık ettim yıllar ortasında. Bir geceliğine bir ortaya gelen koromuz Harbiye Açıkhava’da John Baez’e eşlik etti:
Donna, Donna, Donna, Donna,
Donna, Donna, Donna, Don…
Aynı sahnede Brother Wind March’ın “bilinen bölümü”nün birinci notalarını duyduğumuz an Jan Garbarek’i çılgınca alkışladık; müziklerini ezbere bildiğimiz Loreena McKennitt’ı, Goran Bregoviç’i bir arada söylemeye devam etmek için tekraren sahneye davet ettik.
Bu tarifsiz coşku anlarını birlikte yaşadığınız beşerlerle aranızda o denli enteresan, o denli güçlü bir bağ kuruluyor ki yıllar daha sonra rastgele bir ortamda biriyle karşılaşırsanız ve o akşamı birlikte deneyimlediğinizi fark ederseniz bir anda yıllardır tanışıyormuş üzere derin bir sohbete dalabiliyorsunuz: “Biliyor musun ben o bileti alabilmek için saatlerce kuyrukta beklemiştim…” “Ben de arkadaşımdan borç para almıştım…”, “ya ne akşamdı, yanımdaki adam Garbarek çalarken ağlamıştı…”
Biliyor musunuz birtakım repliklerin de bu biçimde bir gücü var. “Alo Galaksi Taksi, otomobil yok” üzere. Turgut Özakman’ın 1987’de ‘Deliler’ oyunu için yazdığı bu replik bugün “Deli Bayramı”nı izlemek için DasDas’ın sahnesini dolduran yüzlerce seyirciyi birebir anda tıpkı histe birleştiriveriyor. Prömiyer akşamı oyunun süpervizörlüğünü yapan Metin Akpınar da izleyicilerin içindeydı. Mert Fırat’ın masanın üzerinde çalan telefonu kaldırıp repliği söylemesi ile bir arada çılgın bir alkış koptu. daha sonra izleyiciler sözleşmiş üzere ayağa kalktı ve Metin Akpınar’ın oyunu izlediği balkona dönüp büyük bir coşku ile alkışlamaya devam etti.
Deli Bayramı’nı iki farklı sahnede üç kere daha izledim. Her seferinde “o an” yaşandı. İzleyiciler, oyunun orta yerinde, o repliği duydukları an çılgınca güldü ve heyecanla alkışladı.
Sanatın birleştirici tesirini anlatırken, müziklerin, melodilerin yanı sıra, Meczup Bayramı’ndan, “Alo Galaksi Taksi, otomobil yok”tan ve seyircideki karşılığından da bahsediyorum artık ve iştirakçilere soruyorum: “Sizin hiç tanımadığınız, tahminen de kendinizden uzak hissettiğiniz beşerlerle sanatta birleştiğiniz anlar oldu mu? Paylaşmak ister misiniz?”