Son devirde herkes yeni jenerasyon teknik adamları konuşuyor. Nuri Şahin daha futbolcuyken hocalığa başladı. Emre Belözoğlu, formasını çıkarıp kulübeye geçti. Volkan Demirel, Çağdaş Atan, Şenol Can, Selçuk İnan sükseli futbol mesleklerinin akabinde teknik adamlığa geçişte zorlanmadı. Fakat genç hocalar içinde biri var ki adeta tırnaklarıyla kazıyarak en tabandan geldi. Ne futbolculuğunu hatırlayan vardı, ne de Muhteşem Lig ‘deki hoca havuzunda bahtı. Lakin o kendisine inandı, daha sonra da beşerler ona… İlhan Palut’tan bahsediyoruz. Pekala bu sürece nasıl geldi? hayatındaki kırılma anları ne? Kıssayı kendisinden dinledik…
‘Derslerimde fazlaca başarılıydım’
“Hataylı’yım. Reyhanlı’da doğdum. 3 çocuklu bir ailenin en küçük üyesiydim. Sevgi dolu bir ortamda büyüdüm. Annem hastanede aşcıydı, babam da çiftçilikle uğraşırdı. Derslerimde hayli başarılı bir öğrenciydim. İlkokul ve ortaokulda fazlaca başarılıydım. Babamın futbolla uzaktan yakından alakası yoktu. Sandalyeleri kale yapan, kaset çalarlardan kaleler yapan bir çocuktum. Futbolla büyüyordum adeta. Top yoksa tahtaya çiviler çakarak bir daha bir maç ortamı oluşturmaya çalışıyordum bir biçimde daima. Sokak ortalarında akşam saatlerine kadar bıkmadan oynadığımız oyunlar bizi Hatayspor’un minik kadrosuna kadar getirdi.”
‘Okulu bırakmak dönüm noktası’
“Tabii ki bu süreç kolay geçmedi, derslerinde başarılı bir öğrenci olduğum için ailem muhakkak âlâ bir üniversitede okumamı istiyordu. Ben ise futbolu istiyordum daima. Gerçekten İstanbul Üniversitesi Edebiyat fakültesini kazandım. İstanbul’a gittim. 1.5 sene okul hayatıma devam ettim. Lakin aklım bir daha daima futboldaydı. ‘Ben ne yapıyorum?’ sorusunu sordum kendime. 17 yaşında bir çocuk için keskin bir dönüm noktasıydı. Mezun olduktan daha sonra yapacağım işle hayatımı sürdürmek istemiyordum. tekrar futbola dönmek istiyorum dedim ve Hatay’a döndüm. Ailemle aramızdaki en büyük görüş ayrılığı buydu. Anadolu insanı gözüyle oğlumuz öğretmen olsun diye düşünüyorlardı ancak bıraktım geldim. bir daha de gönülleri olsun diye BESYO okudum, orayı da bitirdim fakat futbolla birliktedim artık. Hakikaten profesyonel oldum ve etkin futbol hayatım alt liglerde geçti.”
‘Çalınan saatin birebirini alan bir hoca’
“O sonucu almak benim için değerli bir kırılma anıydı ancak döndükten daha sonra da bir daha bir anım var kırılma anı olarak söyleyebileceğim… Bir gün idmandayım. Allah rahmet eylesin, eski hocam Osman Çalgın var, Hatayspor’un da şu an tesislerinde onun ismi var. Dar gelirli ailelerin, yokluk yaşayan ailelerin periyoduydu bizimkisi. Annemin çalıştığı hastanedeki çay ocağında da çalışıyorum boş vakitlerimde. Başarılı bir öğrenci olduğum için annem orada biriktirdiği parayla bana bir saat aldı. Çok da hoş bir saat. Bir gün egzersize çıktım, döndüğümde saat bıraktığım yerde değildi. Çalınmıştı… Ailem aslına bakarsanız istemiyordu, o olaydan daha sonra, ‘tekrar futbol yok’ dediler. daha sonra hocam arkadaşlara sormuş, ‘İlhan niçin gelmiyor?’ diye. Onlar da saat olayını anlatmışlar. Allah rahmet eylesin, Osman hoca hastaneye geldi. Çay ocağında çalışıyorum. Kaybettiğim saatin birebirini bana almış. Bana verdi ve anneme, “Bu çocuğu futbola gönderin’ dedi.”
‘Kendimi Rıdvan Dilmen’le test ederdim’
“Çok parlak bir futbolculuğum olmadı hiç fakat futbolu hayli seviyordum. 5’e 5 maç yapan çocukları bile durup izlerdim. Avrupa’da ve ligde maç kaçırmazdım. Bunu futbolcu olarak uygulamakta o kadar âlâ değildim. Lakin futbolun son vakit içinderında artık daima analitik düşünmeye başladım. İzlediğim her maça teknik adam gözüyle bakıyordum. Kendimi test ederdim. Maçları izlerken eşime, ‘Bak maçtan daha sonra Rıdvan Dilmen çıkacak, bunları bunları söyleyecek’ derdim. Rıdvan hoca çıkar tıpkı tahlili yapardı.”
‘En tabandan başlamak’
“Kırıkhan’da yardımcı hocalığa başladım. daha sonra Hatayspor’un U19 hocası oldum. Hatta hafta sonları gidip futbol okullarındaki çocukları da çalıştırıyordum. En alt yaş kümesini, altyapıyı, alt ligleri antrenör olarak deneyimleme fırsatı buldum bu türlü. sonrasındasında Ahmet Taşyürek hoca Hatay’a geldi, onun yardımcısı oldum. birlikte Ümraniyespor’da şampiyonluk yaşadık. 2. Lig’den 1. Lig’e çıktık. daha sonrasında ben yardımcı antrenörlük yapmak istemediğimi ve kendimi yöneticiliğe hazır hissettiğimi düşündüm. Futbol aileden fedakârlık yapmak gereken bir iş. Şayet onlardan vakit çalacaksam bunu kendi yolumda yürüyerek yapmalıydım.”
’20 saniyede verilen karar’
“Hatay’ın sportif yöneticisi oldum. Fatih Kavlak hocaydı. Fatih hocanın yerine bakılırsave gelmek isteyebileceğim en son şeydi. Lakin bir gün tesise yöneticimiz geldi. ‘Senin tavrını biliyorum fakat hocayla yolları ayırdık’ dedik. ‘Birazdan seni idare konseyine çağıracaklar’ diye de ekledi. Lider, ‘Bugüne kadar müşahedelerimiz, sizin duruşunuz ve bakış açınız niçiniyle seni hoca yapmak istiyoruz’ dedi. 20 saniyem var, yanıt vermem lazım. tekrar bu teklif bana gelmeyebilirdi. Buna hazırdım ‘Evet’ dedim. 4 gün boyunca elim ve ayağım buz üzereydi. Play-Off oynadık. Sonraki sene şampiyon olarak 1. Lig’e çıktık.”
‘Konya’yı içimde hissettim’
“Hatayspor’la 1. Lig’de birinci yılımızda Play-Off finali oynadık. Oynadığımız futbol her insanın dikkatini çekti. Muhteşem Lig’den kadrolarla adım anılıyor. Herkesten telefon alıyorum ve teklifler geldi. İçim kaynıyor, Muhteşem Lig’e gideceğim, hayallerim gerçek oluyor. Fakat yarım kalan bir işim var diyerek tekliflere teşekkür ettim. Hatayspor’u Üstün Lig’e çıkarmak istiyordum, bu bir vazife üzereydi benim için. Lakin erken bir biçimde benimle yollar ayrıldı. daha sonrasında Göztepe ‘ye gittim. Orada Üstün Lig tecrübesini yaşadım. Ayrıldıktan daha sonra bir daha hayli sayıda gruptan teklif alıyordum. Konya beni istediğinde ise içimde epeyce kuvvetli bir his oluştu. Görüşmeye daha gitmemiştim bile, kuralları bilmiyorum… Ancak eşime, ‘Ben gidiyorum, anlaşacağım’ dedim. Gerçekten geldiğimiz günden bu yana oynadığımız futbol ve grup olarak sergilediğimiz performans, tıpkı vakitte oyuncu arkadaşlarımızın kişisel olarak yakaladıkları çıkış pek pahalı. 2. Lig’de hoca olduk. ‘Tecrübesiz’ dediler. 1. Lig’e çıktık. ‘Bu ligi tanımıyor, başaramaz’ dediler. Harika Lig’e geldim, ‘Burada yapamaz’ dediler. Ben ise şunu diyorum… hiç bir yere talip değilim fakat aklınıza gelen en güç bakılırsave hazırım.
ÖMER NECATİ ALBAYRAK / FANATİK ÖZEL
‘Derslerimde fazlaca başarılıydım’
“Hataylı’yım. Reyhanlı’da doğdum. 3 çocuklu bir ailenin en küçük üyesiydim. Sevgi dolu bir ortamda büyüdüm. Annem hastanede aşcıydı, babam da çiftçilikle uğraşırdı. Derslerimde hayli başarılı bir öğrenciydim. İlkokul ve ortaokulda fazlaca başarılıydım. Babamın futbolla uzaktan yakından alakası yoktu. Sandalyeleri kale yapan, kaset çalarlardan kaleler yapan bir çocuktum. Futbolla büyüyordum adeta. Top yoksa tahtaya çiviler çakarak bir daha bir maç ortamı oluşturmaya çalışıyordum bir biçimde daima. Sokak ortalarında akşam saatlerine kadar bıkmadan oynadığımız oyunlar bizi Hatayspor’un minik kadrosuna kadar getirdi.”
‘Okulu bırakmak dönüm noktası’
“Tabii ki bu süreç kolay geçmedi, derslerinde başarılı bir öğrenci olduğum için ailem muhakkak âlâ bir üniversitede okumamı istiyordu. Ben ise futbolu istiyordum daima. Gerçekten İstanbul Üniversitesi Edebiyat fakültesini kazandım. İstanbul’a gittim. 1.5 sene okul hayatıma devam ettim. Lakin aklım bir daha daima futboldaydı. ‘Ben ne yapıyorum?’ sorusunu sordum kendime. 17 yaşında bir çocuk için keskin bir dönüm noktasıydı. Mezun olduktan daha sonra yapacağım işle hayatımı sürdürmek istemiyordum. tekrar futbola dönmek istiyorum dedim ve Hatay’a döndüm. Ailemle aramızdaki en büyük görüş ayrılığı buydu. Anadolu insanı gözüyle oğlumuz öğretmen olsun diye düşünüyorlardı ancak bıraktım geldim. bir daha de gönülleri olsun diye BESYO okudum, orayı da bitirdim fakat futbolla birliktedim artık. Hakikaten profesyonel oldum ve etkin futbol hayatım alt liglerde geçti.”
‘Çalınan saatin birebirini alan bir hoca’
“O sonucu almak benim için değerli bir kırılma anıydı ancak döndükten daha sonra da bir daha bir anım var kırılma anı olarak söyleyebileceğim… Bir gün idmandayım. Allah rahmet eylesin, eski hocam Osman Çalgın var, Hatayspor’un da şu an tesislerinde onun ismi var. Dar gelirli ailelerin, yokluk yaşayan ailelerin periyoduydu bizimkisi. Annemin çalıştığı hastanedeki çay ocağında da çalışıyorum boş vakitlerimde. Başarılı bir öğrenci olduğum için annem orada biriktirdiği parayla bana bir saat aldı. Çok da hoş bir saat. Bir gün egzersize çıktım, döndüğümde saat bıraktığım yerde değildi. Çalınmıştı… Ailem aslına bakarsanız istemiyordu, o olaydan daha sonra, ‘tekrar futbol yok’ dediler. daha sonra hocam arkadaşlara sormuş, ‘İlhan niçin gelmiyor?’ diye. Onlar da saat olayını anlatmışlar. Allah rahmet eylesin, Osman hoca hastaneye geldi. Çay ocağında çalışıyorum. Kaybettiğim saatin birebirini bana almış. Bana verdi ve anneme, “Bu çocuğu futbola gönderin’ dedi.”
‘Kendimi Rıdvan Dilmen’le test ederdim’
“Çok parlak bir futbolculuğum olmadı hiç fakat futbolu hayli seviyordum. 5’e 5 maç yapan çocukları bile durup izlerdim. Avrupa’da ve ligde maç kaçırmazdım. Bunu futbolcu olarak uygulamakta o kadar âlâ değildim. Lakin futbolun son vakit içinderında artık daima analitik düşünmeye başladım. İzlediğim her maça teknik adam gözüyle bakıyordum. Kendimi test ederdim. Maçları izlerken eşime, ‘Bak maçtan daha sonra Rıdvan Dilmen çıkacak, bunları bunları söyleyecek’ derdim. Rıdvan hoca çıkar tıpkı tahlili yapardı.”
‘En tabandan başlamak’
“Kırıkhan’da yardımcı hocalığa başladım. daha sonra Hatayspor’un U19 hocası oldum. Hatta hafta sonları gidip futbol okullarındaki çocukları da çalıştırıyordum. En alt yaş kümesini, altyapıyı, alt ligleri antrenör olarak deneyimleme fırsatı buldum bu türlü. sonrasındasında Ahmet Taşyürek hoca Hatay’a geldi, onun yardımcısı oldum. birlikte Ümraniyespor’da şampiyonluk yaşadık. 2. Lig’den 1. Lig’e çıktık. daha sonrasında ben yardımcı antrenörlük yapmak istemediğimi ve kendimi yöneticiliğe hazır hissettiğimi düşündüm. Futbol aileden fedakârlık yapmak gereken bir iş. Şayet onlardan vakit çalacaksam bunu kendi yolumda yürüyerek yapmalıydım.”
’20 saniyede verilen karar’
“Hatay’ın sportif yöneticisi oldum. Fatih Kavlak hocaydı. Fatih hocanın yerine bakılırsave gelmek isteyebileceğim en son şeydi. Lakin bir gün tesise yöneticimiz geldi. ‘Senin tavrını biliyorum fakat hocayla yolları ayırdık’ dedik. ‘Birazdan seni idare konseyine çağıracaklar’ diye de ekledi. Lider, ‘Bugüne kadar müşahedelerimiz, sizin duruşunuz ve bakış açınız niçiniyle seni hoca yapmak istiyoruz’ dedi. 20 saniyem var, yanıt vermem lazım. tekrar bu teklif bana gelmeyebilirdi. Buna hazırdım ‘Evet’ dedim. 4 gün boyunca elim ve ayağım buz üzereydi. Play-Off oynadık. Sonraki sene şampiyon olarak 1. Lig’e çıktık.”
‘Konya’yı içimde hissettim’
“Hatayspor’la 1. Lig’de birinci yılımızda Play-Off finali oynadık. Oynadığımız futbol her insanın dikkatini çekti. Muhteşem Lig’den kadrolarla adım anılıyor. Herkesten telefon alıyorum ve teklifler geldi. İçim kaynıyor, Muhteşem Lig’e gideceğim, hayallerim gerçek oluyor. Fakat yarım kalan bir işim var diyerek tekliflere teşekkür ettim. Hatayspor’u Üstün Lig’e çıkarmak istiyordum, bu bir vazife üzereydi benim için. Lakin erken bir biçimde benimle yollar ayrıldı. daha sonrasında Göztepe ‘ye gittim. Orada Üstün Lig tecrübesini yaşadım. Ayrıldıktan daha sonra bir daha hayli sayıda gruptan teklif alıyordum. Konya beni istediğinde ise içimde epeyce kuvvetli bir his oluştu. Görüşmeye daha gitmemiştim bile, kuralları bilmiyorum… Ancak eşime, ‘Ben gidiyorum, anlaşacağım’ dedim. Gerçekten geldiğimiz günden bu yana oynadığımız futbol ve grup olarak sergilediğimiz performans, tıpkı vakitte oyuncu arkadaşlarımızın kişisel olarak yakaladıkları çıkış pek pahalı. 2. Lig’de hoca olduk. ‘Tecrübesiz’ dediler. 1. Lig’e çıktık. ‘Bu ligi tanımıyor, başaramaz’ dediler. Harika Lig’e geldim, ‘Burada yapamaz’ dediler. Ben ise şunu diyorum… hiç bir yere talip değilim fakat aklınıza gelen en güç bakılırsave hazırım.
ÖMER NECATİ ALBAYRAK / FANATİK ÖZEL