__________________________
“bu biçimdesine Sevilecek Bu Dünya
Yaşadım Diyebilmen İçin.”
Bir sokak röportajında ‘Sabah uyandığınızda kendinizi nasıl hissediyorsunuz?’ sorusuna verilen bir yanıt gündemimize yerleşti. Röportaj yapılan genç arkadaşımızın naif hali, kelamlarını doğallıkla ve sadelikle lisana getirmesi hepimizi etkilemiş olacak ki, toplumsal medyada ağır bir ilgi gördü.
Yaşamaya dair bir umut hikayesi
Bu öyküde bizi etkileyen derindeki hissin, umutlu bir yaşama çabası olduğunu düşünüyorum. Ömür hikayesini bilmesek de röportajın sonundaki kelamlar bir çabanın varlığına işaret ediyor. O çabanın ortasında algıladığımız doğallık, yeterli niyet ve sadelik, ‘umuttan öteki bir sığınak yok’ diyor güya.
Sözlere baktığımızda, umudun ve andaki mutluluğun yalnızca güneşin doğuşunda olmadığı görülüyor. ‘Güneşim’ diyor arkadaşımız. Güneş onun için doğuyor adeta. Umutlu bir sahipleniş hali.
‘Güneşim doğdu’ da demiyor üstelik. ‘Doğdu güneşim’ diyor. Ne umutlu söz ‘doğmak’! Cümlenin başına konularak ona vurgu yapılıyor. ‘Evet’ diyor, beklediği an geldi diye anlıyoruz.
daha sonra bir hazırlık süreci. Her gün yapılan bayağı şeyler, anın pahasını artıran bir merasime dönüşüyor. Elini yüzünü yıkıyor, hoş bir müzik, hoş bir banyo, üstünü başını giyiniyor…öyle bayağı değil, sağlam bir kahvaltı yapıyor. Bunlar onu hazırlıyor güne. Tahminen de sağlam bir uğraşa.
‘Modunu’ yakalıyor, dayanıklılığını bu biçimde sağlıyormuş üzere bir edayla. Tabi diye de güçlendiriyor.
Yadırganmaması dileğiyle, bu günlük kıssadan alıp, büyük usta Nazım Hikmet’in Yaşamaya Dair şiirine getireceğim kelamı. Umudu çağrıştıran her öyküde olduğu üzere bu görüntünün bitiminde de istemsizce kulağımda şu dizeler çınladı;
“Yani, hayatın haricinde ve ötesinde hiç bir şey beklemeden
Yani, bütün işin gücün yaşamak olacak.”
Bir olay kolektif üretimlere husus oluyorsa artık sahibinden ayrışır ve ortak bilince hizmet eder.
Bu sade röportajın altında fazlaca mu şey arıyorum? Kelamların sahibi bu çıkarımlara katılmaz bile tahminen de kim bilir! Ortada kolektif bir his, hareket ve bundan doğan üretimler var. İlgili görüntüden hareketle toplumsal medyada bilhassa fenomenler ve ünlüler tarafınca üretilen içerikler işin cümbüş kısmıydı. Pekala art planda hissedilen ve bu denli ilgiyi yaratan o güç, çıkarımlarda kelam ettiğim yüksek umutla bağlı olabilir mi? Gösterilen ağır ilginin altında yatan öbür hislerin ise, yaşamanın hakkını anın pahasını bilerek vermeye, sadeliğe ve doğallığa duyulan şaşkınlıkla karışık hasret olduğunu düşünüyorum, fakat bu yazıdaki vurgumu umut konusuna yapmak istiyorum.
Nefes almak üzere bir hayat işlevidir umut.
Ve umut deyince içimizi titreten o eşsiz dizeleri hatırlarız. Üstüne kelam söylemeye hakkım olmadan sonlandırıyorum yazımı.
Yaşamaya Dair
“Yaşamak latifeye gelmez,
Büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
Bir sincap üzere örneğin,
Yani, hayatın haricinde ve ötesinde hiç bir şey beklemeden
Yani, bütün işin gücün yaşamak olacak.
………..
Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
Yetmişinde bile, örneğin, zeytin dikeceksin,
aynı vakitte o denli çocuklara falan kalır diye değil,
Ölmekten korktuğun biçimde vefata inanmadığın için,
Yaşamak, yani ağır bastığından.
………..
Bu dünya soğuyacak günün birinde,
Hatta bir buz yığını
Yahut meyyit bir bulut üzere de değil,
Boş bir ceviz üzere yuvarlanacak
Zifiri karanlıkta uçsuz bucaksız.
Şimdiden çekilecek acısı bunun,
Duyulacak mahzunluğu şimdiden.
bu biçimdesine sevilecek bu dünya
Yaşadım diyebilmen için.
Nazım Hikmet Ran
Instagram
Twitter
“bu biçimdesine Sevilecek Bu Dünya
Yaşadım Diyebilmen İçin.”
Bir sokak röportajında ‘Sabah uyandığınızda kendinizi nasıl hissediyorsunuz?’ sorusuna verilen bir yanıt gündemimize yerleşti. Röportaj yapılan genç arkadaşımızın naif hali, kelamlarını doğallıkla ve sadelikle lisana getirmesi hepimizi etkilemiş olacak ki, toplumsal medyada ağır bir ilgi gördü.
Yaşamaya dair bir umut hikayesi
Bu öyküde bizi etkileyen derindeki hissin, umutlu bir yaşama çabası olduğunu düşünüyorum. Ömür hikayesini bilmesek de röportajın sonundaki kelamlar bir çabanın varlığına işaret ediyor. O çabanın ortasında algıladığımız doğallık, yeterli niyet ve sadelik, ‘umuttan öteki bir sığınak yok’ diyor güya.
Sözlere baktığımızda, umudun ve andaki mutluluğun yalnızca güneşin doğuşunda olmadığı görülüyor. ‘Güneşim’ diyor arkadaşımız. Güneş onun için doğuyor adeta. Umutlu bir sahipleniş hali.
‘Güneşim doğdu’ da demiyor üstelik. ‘Doğdu güneşim’ diyor. Ne umutlu söz ‘doğmak’! Cümlenin başına konularak ona vurgu yapılıyor. ‘Evet’ diyor, beklediği an geldi diye anlıyoruz.
daha sonra bir hazırlık süreci. Her gün yapılan bayağı şeyler, anın pahasını artıran bir merasime dönüşüyor. Elini yüzünü yıkıyor, hoş bir müzik, hoş bir banyo, üstünü başını giyiniyor…öyle bayağı değil, sağlam bir kahvaltı yapıyor. Bunlar onu hazırlıyor güne. Tahminen de sağlam bir uğraşa.
‘Modunu’ yakalıyor, dayanıklılığını bu biçimde sağlıyormuş üzere bir edayla. Tabi diye de güçlendiriyor.
Yadırganmaması dileğiyle, bu günlük kıssadan alıp, büyük usta Nazım Hikmet’in Yaşamaya Dair şiirine getireceğim kelamı. Umudu çağrıştıran her öyküde olduğu üzere bu görüntünün bitiminde de istemsizce kulağımda şu dizeler çınladı;
“Yani, hayatın haricinde ve ötesinde hiç bir şey beklemeden
Yani, bütün işin gücün yaşamak olacak.”
Bir olay kolektif üretimlere husus oluyorsa artık sahibinden ayrışır ve ortak bilince hizmet eder.
Bu sade röportajın altında fazlaca mu şey arıyorum? Kelamların sahibi bu çıkarımlara katılmaz bile tahminen de kim bilir! Ortada kolektif bir his, hareket ve bundan doğan üretimler var. İlgili görüntüden hareketle toplumsal medyada bilhassa fenomenler ve ünlüler tarafınca üretilen içerikler işin cümbüş kısmıydı. Pekala art planda hissedilen ve bu denli ilgiyi yaratan o güç, çıkarımlarda kelam ettiğim yüksek umutla bağlı olabilir mi? Gösterilen ağır ilginin altında yatan öbür hislerin ise, yaşamanın hakkını anın pahasını bilerek vermeye, sadeliğe ve doğallığa duyulan şaşkınlıkla karışık hasret olduğunu düşünüyorum, fakat bu yazıdaki vurgumu umut konusuna yapmak istiyorum.
Nefes almak üzere bir hayat işlevidir umut.
Ve umut deyince içimizi titreten o eşsiz dizeleri hatırlarız. Üstüne kelam söylemeye hakkım olmadan sonlandırıyorum yazımı.
Yaşamaya Dair
“Yaşamak latifeye gelmez,
Büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
Bir sincap üzere örneğin,
Yani, hayatın haricinde ve ötesinde hiç bir şey beklemeden
Yani, bütün işin gücün yaşamak olacak.
………..
Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
Yetmişinde bile, örneğin, zeytin dikeceksin,
aynı vakitte o denli çocuklara falan kalır diye değil,
Ölmekten korktuğun biçimde vefata inanmadığın için,
Yaşamak, yani ağır bastığından.
………..
Bu dünya soğuyacak günün birinde,
Hatta bir buz yığını
Yahut meyyit bir bulut üzere de değil,
Boş bir ceviz üzere yuvarlanacak
Zifiri karanlıkta uçsuz bucaksız.
Şimdiden çekilecek acısı bunun,
Duyulacak mahzunluğu şimdiden.
bu biçimdesine sevilecek bu dünya
Yaşadım diyebilmen için.
Nazım Hikmet Ran