Muqe
New member
Kurabiye canavarı masalı
Günlerden bir gün bayanın biri havalimanında, uçağını bekliyordu. Bayan beklemekten epey sıkılmıştı, lakin uçağının kalkmasına baya bir süre vardı. Beklerken havalimanın marketinde kitap ve bir kutu kurabiye satın alıp, kitabını okurken kurabiyeleri atıştırmak için oturacak bir yer buldu.
Kitaba o kadar kapılmıştı ki, yanına oturan adamı fark etmemişti bile. O esnada yanında ki adamın kurabiyeleri müsaade almadan yediğini fark etti.
Bayan bu durumu görmezden gelip kitabını okumaya devam etti, lakin her fırsatta saate bakıp, bir an evvel uçağına binip gitmek istiyordu. Kurabiye hırsızı kurabiyeleri yavaş, yavaş yerken bayan görmezden gelmeye devam ediyordu.
bir müddetden daha sonra bayan artık öfkelenip, kendi kendisine:
“Dua etsin ki, insanlığımı kaybetmedim! Her daim öfkemi tüm kurallar altında denetim altına almamı ailem vaktinde bana öğretti, yoksa burada bu adamı rezil ederdim!”
Bu fikirleri düşünürken bayan, kurabiye paketinde son bir adet kurabiye kalmıştı ve bayan kurabiye hırsızın artık ne yapacağını merakla bekliyordu.
Devekuşu ve aslan masalı
evvelce vakit ortasında, kalbur saman ortasında dağların arkasındaki bir ormanda kuvvetli mü kuvvetli bir Aslan yaşarmış. Bu Aslan herkes tarafınca yenilmez olarak bilinen, herkese kelamı geçen bir Aslanmış. Onu kim görürse direkt olarak saklanır, canını kurtarmaya çalışırmış.
bir daha bir gün Aslan ormanda geziyormuş. Karnı tok, muhabbet edecek birilerini arıyormuş. Maksadı kimseyi avlamak değilmiş. Onu goren bir Deve Kuşu endişeden ne yapacağını bilememiş. Canını kurtarmak için tahlil ararken kendini saklamakla yetinmeye karar vermiş. daha sonra etrafta bir şey bulamayınca kumun içine saklanayım demiş.
daha sonra yavaştan kazmaya başlamış. birinci vakit içinderda başını kuma gömmüş. Bir de ne görsün başını sokunca Aslanı görmüyor. bu biçimde onun da görmeyeceğini zannetmiş. Bu yüzden başını gömmekle yetinmiş.
daha sonra Aslan deve kuşunun yanına gelmiş. Ne yaptığını anlamaya çalışsa da mana verememiş. etrafında iki cins döndükten daha sonra onunla sohbet etmek istemiş. aslına bakarsan karnı tokmuş canı onu avlamak istemiyormuş. Ardına geçip dürttüğü anda Deve Kuşu dehşetten tekme atmış birden.
Aslan bu tekme karşısında bayılmış yere düşmüş. Deve Kuşu neye tekme attığını anlamak için çabucak başını kumdan çıkarmış. Yerde yatan kuvvetli Aslanı görür görmez birden gaza gelmiş. Aslanın öldüğünü sanmış. Çabucak gidip arkadaşlarını çağırmış. Tüm hayvanlar Aslanın etrafına toplanmış. Deve Kuşu anlatıyormuş. Bana sataşınca bende ağzının hissesini vermek istedim. Yerden yere sürükledim üslubunda laflar ediyormuş.
Öteki hayvanlarda deve kuşunu tebrik edip onun yerinde olmak istemişler. Bende olsaydım bu biçimde yapardım diyen hayvanlar oldukçamuş. Birden Aslan kendine gelmeye başlamış. etrafında Aslanın kımıldadığını goren hayvanlar geri çekilmeye başlamışlar. Tabi deve kuşunun ardı dönük olduğundan haberi yokmuş. Birden kükremeye başlamış. Tüm hayvanlar kaygıdan ne yapacağını bilememiş. Kaçışmaya başlamışlar. Karnı tok olan Aslan ise sakince uzaklaşmış oradan.
Değerli tuz masalı
Bir varmış bir yokmuş, evvelden vakit ortasında kalbur saman ortasında bir padişah yaşarmış. Bu padişah pek varlıklı, varlıklı, bununla birlikte da gösterişliymiş. Yeri göğü inleten askerleriyle ve altından saraylarıyla herkes tarafınca bilinen ve korkulan biriymiş. bu biçimdesine kuvvetli ve gösterişli olmasının yanı sıra hem de da kendine hayran biriymiş. Bir gün hayatta en epeyce kıymet verdiği varlıkları olan çocuklarını odasına davet etmiş ve onlara kusursuz bir ziyafet hazırlatmış. Yemeğin ortasında kızlarına sorular sormaya başlamış ve kızlarının kendini ne kadar sevdiğini onlardan da duymak istemiş. Bunun üzerine Padişah sormaya başlamış:
– “Güzeller hoşu kızlarım, siz benim bu dünyadaki en kıymetli varlıklarımsınız. Saraylarım, ordularım, vezirlerim ve daha birçok malım var lakin benim için en değerli olan sizlersiniz. Pekala söyleyin bakalım, siz beni ne kadar seviyorsunuz?”
Bu soruyu duyunca Padişahın en büyük ve en uyanık kızı fırlamış ayağa ve padişahı dünyalar kadar sevdiğini söylemiş. Padişahın ortanca kızıysa babasını kucak kadar sevdiğini söylemiş. En son sıra, en küçük kıza gelmiş. Küçük kız babasına onu değerli tuz kadar sevdiğini söylemiş. Bunu duyan padişah meczuba dönmüş ve bağırarak şu kelamları söylemiş:
– “Nankör kız, sana dünyaları verdim ve sen beni tuz kadar mı seviyorsun? Muhafızlar! Derhal şunu zindanlara atın ve aklı başına gelinceye kadar orada bırakın.”
Padişahın buyruğu üzerine muhafızlar küçük kızı zindana atmışlar. Kızı zindana atmışlar atmaya lakin saraydaki kimsenin gönlü bu duruma razı olmamış. Bu durumdan hayli etkilenen muhafızlardan birisi gizlice kızın kaçmasına yardım etmiş ve kız uzun bir seyahate çıkmış. Vardığı köylerden birinde epey güçlü bir adam onu köle olarak almış. Ortadan yıllar geçmiş ve padişahın küçük kızı büyümüş. Kız artık hoşluğuyla dünyalara nam salmaya başlamış. Yüzünü bakılırsan herkes onun hoşluğuna hayran kalıyormuş. Vakit geçmiş ve öteki bir padişahla evlenmiş. Lakin hala aklı babasının kendisine yaptıklarındaymış. Bunun üzerine babasına haber verilmesini istemiş ve babasını akşam yemeğine davet ettirmiş. Padişah, tüm askerleri ve vezirleriyle bir arada akşam yemeğine gelmiş. Lakin yemeklerin hiç birinde tuz yokmuş. Padişah o akşam aç kalmış ve bir anda kız ayağa fırlayarak şu kelamları söylemiş:
– “Gördünüz mü işte? Değerli Tuz olmadan hiç bir şeyin tadı yok. Siz tuzu küçümsediniz ve size olan sevgimin az olduğunu düşündünüz. Lakin birtakım şeyler göründüğünden daha büyük bir kıymete sahip olabilirler. Ben sizin yıllar evvel zindana attırdığınız kızınızım.”
Padişah bu kelamlardan ders almış ve tuzun aslında ne kadar kıymetli olduğunu fark etmiş. çabucak sonrasında ayağa fırlamış ve koşarak kızına sarılmış. O günden daha sonra onlar memnun mesut yaşayıp gitmişler.
Günlerden bir gün bayanın biri havalimanında, uçağını bekliyordu. Bayan beklemekten epey sıkılmıştı, lakin uçağının kalkmasına baya bir süre vardı. Beklerken havalimanın marketinde kitap ve bir kutu kurabiye satın alıp, kitabını okurken kurabiyeleri atıştırmak için oturacak bir yer buldu.
Kitaba o kadar kapılmıştı ki, yanına oturan adamı fark etmemişti bile. O esnada yanında ki adamın kurabiyeleri müsaade almadan yediğini fark etti.
Bayan bu durumu görmezden gelip kitabını okumaya devam etti, lakin her fırsatta saate bakıp, bir an evvel uçağına binip gitmek istiyordu. Kurabiye hırsızı kurabiyeleri yavaş, yavaş yerken bayan görmezden gelmeye devam ediyordu.
bir müddetden daha sonra bayan artık öfkelenip, kendi kendisine:
“Dua etsin ki, insanlığımı kaybetmedim! Her daim öfkemi tüm kurallar altında denetim altına almamı ailem vaktinde bana öğretti, yoksa burada bu adamı rezil ederdim!”
Bu fikirleri düşünürken bayan, kurabiye paketinde son bir adet kurabiye kalmıştı ve bayan kurabiye hırsızın artık ne yapacağını merakla bekliyordu.
Devekuşu ve aslan masalı
evvelce vakit ortasında, kalbur saman ortasında dağların arkasındaki bir ormanda kuvvetli mü kuvvetli bir Aslan yaşarmış. Bu Aslan herkes tarafınca yenilmez olarak bilinen, herkese kelamı geçen bir Aslanmış. Onu kim görürse direkt olarak saklanır, canını kurtarmaya çalışırmış.
bir daha bir gün Aslan ormanda geziyormuş. Karnı tok, muhabbet edecek birilerini arıyormuş. Maksadı kimseyi avlamak değilmiş. Onu goren bir Deve Kuşu endişeden ne yapacağını bilememiş. Canını kurtarmak için tahlil ararken kendini saklamakla yetinmeye karar vermiş. daha sonra etrafta bir şey bulamayınca kumun içine saklanayım demiş.
daha sonra yavaştan kazmaya başlamış. birinci vakit içinderda başını kuma gömmüş. Bir de ne görsün başını sokunca Aslanı görmüyor. bu biçimde onun da görmeyeceğini zannetmiş. Bu yüzden başını gömmekle yetinmiş.
daha sonra Aslan deve kuşunun yanına gelmiş. Ne yaptığını anlamaya çalışsa da mana verememiş. etrafında iki cins döndükten daha sonra onunla sohbet etmek istemiş. aslına bakarsan karnı tokmuş canı onu avlamak istemiyormuş. Ardına geçip dürttüğü anda Deve Kuşu dehşetten tekme atmış birden.
Aslan bu tekme karşısında bayılmış yere düşmüş. Deve Kuşu neye tekme attığını anlamak için çabucak başını kumdan çıkarmış. Yerde yatan kuvvetli Aslanı görür görmez birden gaza gelmiş. Aslanın öldüğünü sanmış. Çabucak gidip arkadaşlarını çağırmış. Tüm hayvanlar Aslanın etrafına toplanmış. Deve Kuşu anlatıyormuş. Bana sataşınca bende ağzının hissesini vermek istedim. Yerden yere sürükledim üslubunda laflar ediyormuş.
Öteki hayvanlarda deve kuşunu tebrik edip onun yerinde olmak istemişler. Bende olsaydım bu biçimde yapardım diyen hayvanlar oldukçamuş. Birden Aslan kendine gelmeye başlamış. etrafında Aslanın kımıldadığını goren hayvanlar geri çekilmeye başlamışlar. Tabi deve kuşunun ardı dönük olduğundan haberi yokmuş. Birden kükremeye başlamış. Tüm hayvanlar kaygıdan ne yapacağını bilememiş. Kaçışmaya başlamışlar. Karnı tok olan Aslan ise sakince uzaklaşmış oradan.
Değerli tuz masalı
Bir varmış bir yokmuş, evvelden vakit ortasında kalbur saman ortasında bir padişah yaşarmış. Bu padişah pek varlıklı, varlıklı, bununla birlikte da gösterişliymiş. Yeri göğü inleten askerleriyle ve altından saraylarıyla herkes tarafınca bilinen ve korkulan biriymiş. bu biçimdesine kuvvetli ve gösterişli olmasının yanı sıra hem de da kendine hayran biriymiş. Bir gün hayatta en epeyce kıymet verdiği varlıkları olan çocuklarını odasına davet etmiş ve onlara kusursuz bir ziyafet hazırlatmış. Yemeğin ortasında kızlarına sorular sormaya başlamış ve kızlarının kendini ne kadar sevdiğini onlardan da duymak istemiş. Bunun üzerine Padişah sormaya başlamış:
– “Güzeller hoşu kızlarım, siz benim bu dünyadaki en kıymetli varlıklarımsınız. Saraylarım, ordularım, vezirlerim ve daha birçok malım var lakin benim için en değerli olan sizlersiniz. Pekala söyleyin bakalım, siz beni ne kadar seviyorsunuz?”
Bu soruyu duyunca Padişahın en büyük ve en uyanık kızı fırlamış ayağa ve padişahı dünyalar kadar sevdiğini söylemiş. Padişahın ortanca kızıysa babasını kucak kadar sevdiğini söylemiş. En son sıra, en küçük kıza gelmiş. Küçük kız babasına onu değerli tuz kadar sevdiğini söylemiş. Bunu duyan padişah meczuba dönmüş ve bağırarak şu kelamları söylemiş:
– “Nankör kız, sana dünyaları verdim ve sen beni tuz kadar mı seviyorsun? Muhafızlar! Derhal şunu zindanlara atın ve aklı başına gelinceye kadar orada bırakın.”
Padişahın buyruğu üzerine muhafızlar küçük kızı zindana atmışlar. Kızı zindana atmışlar atmaya lakin saraydaki kimsenin gönlü bu duruma razı olmamış. Bu durumdan hayli etkilenen muhafızlardan birisi gizlice kızın kaçmasına yardım etmiş ve kız uzun bir seyahate çıkmış. Vardığı köylerden birinde epey güçlü bir adam onu köle olarak almış. Ortadan yıllar geçmiş ve padişahın küçük kızı büyümüş. Kız artık hoşluğuyla dünyalara nam salmaya başlamış. Yüzünü bakılırsan herkes onun hoşluğuna hayran kalıyormuş. Vakit geçmiş ve öteki bir padişahla evlenmiş. Lakin hala aklı babasının kendisine yaptıklarındaymış. Bunun üzerine babasına haber verilmesini istemiş ve babasını akşam yemeğine davet ettirmiş. Padişah, tüm askerleri ve vezirleriyle bir arada akşam yemeğine gelmiş. Lakin yemeklerin hiç birinde tuz yokmuş. Padişah o akşam aç kalmış ve bir anda kız ayağa fırlayarak şu kelamları söylemiş:
– “Gördünüz mü işte? Değerli Tuz olmadan hiç bir şeyin tadı yok. Siz tuzu küçümsediniz ve size olan sevgimin az olduğunu düşündünüz. Lakin birtakım şeyler göründüğünden daha büyük bir kıymete sahip olabilirler. Ben sizin yıllar evvel zindana attırdığınız kızınızım.”
Padişah bu kelamlardan ders almış ve tuzun aslında ne kadar kıymetli olduğunu fark etmiş. çabucak sonrasında ayağa fırlamış ve koşarak kızına sarılmış. O günden daha sonra onlar memnun mesut yaşayıp gitmişler.