Tespit edebileceğimiz rastgele bir ışık yaymasalar da enteresan bir biçimde kara delikler ışığın en ağır olduğu yerlerde saklanmayı seviyorlar üzere görünüyor. Aslında, cihandaki en parlak ışığın bir kısmı üstün kütleli kara deliklerden geldiğini artık biliyoruz. Temelinde bu ışık direkt onlardan gelmiyor, yakın etraflarından büyük ölçüde maddeyi faal bir biçimde sindirirken karadeliğin etrafında ağırlaşan materyallerden geliyor.
Süper kütleli kara deliklerin yaklaşık %1’i, etraflarında dönen gaz ve tozdan oluşan bir “yığılma diskine” sahiptir. Bu diskten gelen materyal kara deliğe hakikat düştüğünde, dalan enkaz o kadar ısınır ki galaksisinin geri kalanından daha parlak bir biçimde parlar. Bu etkin kara deliklerin 10’da biri, parçacıkları ışık suratının %99,995’i oranında fırlatan jetler de üretiyor. Astrofizikçiler jetleri biriktirme disklerinin ürettiğinden şüpheleniyorlar lakin nasıl olduğunu şimdiye kadar bilmiyorlardı.
çevresinde her şeyi yutan kara deliklerin en parlak ve en büyük olanları blazar olarak bilinen galaksilerin merkezinde bulunuyor. Bilim inanları uzun bir müddetdir, blazar üzere harika kütleli kara deliklerin yaydığı jetlerin (ışık huzmeleri olarak düşünülebilir) niye bu kadar parlak hale geldiği ve bu jetlerin ortasındaki parçacıkların davranışları üzerine baş yoruyorlar
Kara deliklerin gizemi çözüldü
Araştırmacılar, NASA’nın Imaging X-ray Polarimetry Explorer (IXPE) yörünge merkezli gözlemevinden alınan bilgileri kullanarak bu jetlerin parlaklaşmasına ait bir açıklama yaptılar. Çok küçük atom altı parçacıklar olan elektronların, kara delikten dışarıya gerçek yayılan şok dalgalarından güç aldıkları keşfedildi.
İncelenen blazar, Dünya’dan yaklaşık 460 milyon ışıkyılı uzaklıkta ve Herkül takımyıldızının istikametini gösteren dev bir eliptik gökada olan Markarian 501’in merkezinde keşfedildi. Blazarlar her iki tarafta diske dik iki kuvvetli jet oluşturabilen, disk etrafında dönen malzemeyi besleyen muhteşem kütleli bir kara delikten oluşurlar. Bilim adamları direkt Markarian 501‘in merkezindeki bu karadeliği gözlemledi çünkü onun jetlerin bir tanesi direkt Dünya’ya dönüktü.
Çalışmanın baş müellifi Finlandiya Astronomi Merkezi FINCA’da astronom olan Yannis Liodakis, “Bu, çözdüğümüz 40 yıllık bir gizem. Nihayet yapbozun tüm modüllerine sahiptik ve oluşturdukları fotoğraf netti.” dedi.
Süper kütleli kara deliklerin yaklaşık %1’i, etraflarında dönen gaz ve tozdan oluşan bir “yığılma diskine” sahiptir. Bu diskten gelen materyal kara deliğe hakikat düştüğünde, dalan enkaz o kadar ısınır ki galaksisinin geri kalanından daha parlak bir biçimde parlar. Bu etkin kara deliklerin 10’da biri, parçacıkları ışık suratının %99,995’i oranında fırlatan jetler de üretiyor. Astrofizikçiler jetleri biriktirme disklerinin ürettiğinden şüpheleniyorlar lakin nasıl olduğunu şimdiye kadar bilmiyorlardı.
çevresinde her şeyi yutan kara deliklerin en parlak ve en büyük olanları blazar olarak bilinen galaksilerin merkezinde bulunuyor. Bilim inanları uzun bir müddetdir, blazar üzere harika kütleli kara deliklerin yaydığı jetlerin (ışık huzmeleri olarak düşünülebilir) niye bu kadar parlak hale geldiği ve bu jetlerin ortasındaki parçacıkların davranışları üzerine baş yoruyorlar
Kara deliklerin gizemi çözüldü
Araştırmacılar, NASA’nın Imaging X-ray Polarimetry Explorer (IXPE) yörünge merkezli gözlemevinden alınan bilgileri kullanarak bu jetlerin parlaklaşmasına ait bir açıklama yaptılar. Çok küçük atom altı parçacıklar olan elektronların, kara delikten dışarıya gerçek yayılan şok dalgalarından güç aldıkları keşfedildi.
İncelenen blazar, Dünya’dan yaklaşık 460 milyon ışıkyılı uzaklıkta ve Herkül takımyıldızının istikametini gösteren dev bir eliptik gökada olan Markarian 501’in merkezinde keşfedildi. Blazarlar her iki tarafta diske dik iki kuvvetli jet oluşturabilen, disk etrafında dönen malzemeyi besleyen muhteşem kütleli bir kara delikten oluşurlar. Bilim adamları direkt Markarian 501‘in merkezindeki bu karadeliği gözlemledi çünkü onun jetlerin bir tanesi direkt Dünya’ya dönüktü.
Çalışmanın baş müellifi Finlandiya Astronomi Merkezi FINCA’da astronom olan Yannis Liodakis, “Bu, çözdüğümüz 40 yıllık bir gizem. Nihayet yapbozun tüm modüllerine sahiptik ve oluşturdukları fotoğraf netti.” dedi.