Doğu modernizminin eşsiz bir parçası – Alman mimarlık tarihi bugün Kunsthalle Rostock’u böyle değerlendiriyor. Doğu Almanya’nın karşılayabileceği tek yeni sanat müzesiydi. 1969’da Kuğu Gölü üzerinde inşa edilmiş olup üst kısmında Bauhaus tarzı büyük, yüzen beyaz küboid ve altta Hansa tarzında kırmızı-kahverengi klinker tuğlalar bulunmaktadır. Mimarlar Hans Fleischhauer ve Martin Halwas’ın imzasıydı.
Sebep ve niyet aynı yıl kurulan ancak yeniden birleşme ve Kunsthalle’nin hayatta kalma mücadelesi sonrasında kaldırılan “Baltık Denizi Ülkeleri Bienali” idi. (O zamanki Sovyet) Baltık ülkelerinden ve Rusya’dan, Polonya’dan, Doğu Almanya’dan, İskandinavya’dan ve ara sıra siyasi Doğu-Batı iklimine bağlı olarak Schleswig-Holstein’dan sanatçılar sergilendi, konuştu ve birbirleriyle kutlama yaptı. Her ne kadar güçlü partinin sanat koruyucuları içerik (elbette barışı ve uluslararası anlayışı hedefliyordu!) ve biçim üzerinde kontrol sahibi olduklarına inansalar da, müze her iki yılda bir uluslararası bir hac yeriydi, bir festivaldi. . Kuzeyden gelen konuklar modern tarzların özgürlüğünü aldılar. Sosyalist gerçekçilikten büyük ölçüde uzaklaşmış olan İsveçliler, Danimarkalılar, Finliler, Schleswig-Holstein halkının ve Polonyalıların yanlarında getirdikleri ise Doğu Bloku izleyicileri için özellikle heyecan vericiydi.
Feribot bağlantıları uzlaşma ve anlayışın metaforlarıdır.görüntü komisyoncusu/Imago
Reklam | Okumaya devam etmek için kaydırın
Artık bir depo salonu da içerecek şekilde genişletilen ve tamamen yenilenen Kunsthalle Rostock’ta, neredeyse öldüğü ilan edilen Baltık Denizi Bienali şimdi yeniden canlandırılıyor. Yönetmen Jörg-Uwe Neumann ve ekibi bu girişimi programlı bir şekilde şöyle adlandırıyor: “Demokratik alan.” Odak noktası, yaşayan bir miras olarak festivalin tarihine odaklanıyor – şimdi iç denizdeki komşuların sanatı da göz önünde bulundurularak genişletiliyor. Norveç’e ve hatta İzlanda’ya. Müze koleksiyonlarında hâlâ Soğuk Savaş dönemindeki tüm bienallerin tanıkları yer alıyor. Sanat 20 yıl boyunca sınırları ve denizleri aştı.
Tamamen nostaljik canlanmanın başlangıç noktası, Baltık Denizi ülkelerinden gelen okul çocukları ve Greifswald’daki Caspar David Friedrich Enstitüsü öğrencileriyle yürütülen bir projedir. Gençler, 20 Ekim’e kadar İsveç’in Rostock ve Gedser arasındaki Scandlines feribotuyla günde iki kez geçerek bir “Sanat Konferansı” başlattı. Yolculuk 3D taramalar kullanılarak kaydediliyor ve yolcularla röportaj yapılıyor. Her şey vapurun sembolizmini, ülkeler arasındaki bağlantı çağrışımlarını, hız ve yavaşlığı bir “zaman nehri” olarak yakalamayı amaçlıyor. Büyük bienal gösterisi ise 19 Kasım – 18 Şubat 2024 (Salı – Pazar, 11:00 – 18:00) tarihleri arasında Kunsthalle, Hamburger Straße 40’ta gerçekleşecek. 2025 yılında da devam edecek.
Sebep ve niyet aynı yıl kurulan ancak yeniden birleşme ve Kunsthalle’nin hayatta kalma mücadelesi sonrasında kaldırılan “Baltık Denizi Ülkeleri Bienali” idi. (O zamanki Sovyet) Baltık ülkelerinden ve Rusya’dan, Polonya’dan, Doğu Almanya’dan, İskandinavya’dan ve ara sıra siyasi Doğu-Batı iklimine bağlı olarak Schleswig-Holstein’dan sanatçılar sergilendi, konuştu ve birbirleriyle kutlama yaptı. Her ne kadar güçlü partinin sanat koruyucuları içerik (elbette barışı ve uluslararası anlayışı hedefliyordu!) ve biçim üzerinde kontrol sahibi olduklarına inansalar da, müze her iki yılda bir uluslararası bir hac yeriydi, bir festivaldi. . Kuzeyden gelen konuklar modern tarzların özgürlüğünü aldılar. Sosyalist gerçekçilikten büyük ölçüde uzaklaşmış olan İsveçliler, Danimarkalılar, Finliler, Schleswig-Holstein halkının ve Polonyalıların yanlarında getirdikleri ise Doğu Bloku izleyicileri için özellikle heyecan vericiydi.
Feribot bağlantıları uzlaşma ve anlayışın metaforlarıdır.görüntü komisyoncusu/Imago
Reklam | Okumaya devam etmek için kaydırın
Artık bir depo salonu da içerecek şekilde genişletilen ve tamamen yenilenen Kunsthalle Rostock’ta, neredeyse öldüğü ilan edilen Baltık Denizi Bienali şimdi yeniden canlandırılıyor. Yönetmen Jörg-Uwe Neumann ve ekibi bu girişimi programlı bir şekilde şöyle adlandırıyor: “Demokratik alan.” Odak noktası, yaşayan bir miras olarak festivalin tarihine odaklanıyor – şimdi iç denizdeki komşuların sanatı da göz önünde bulundurularak genişletiliyor. Norveç’e ve hatta İzlanda’ya. Müze koleksiyonlarında hâlâ Soğuk Savaş dönemindeki tüm bienallerin tanıkları yer alıyor. Sanat 20 yıl boyunca sınırları ve denizleri aştı.
Tamamen nostaljik canlanmanın başlangıç noktası, Baltık Denizi ülkelerinden gelen okul çocukları ve Greifswald’daki Caspar David Friedrich Enstitüsü öğrencileriyle yürütülen bir projedir. Gençler, 20 Ekim’e kadar İsveç’in Rostock ve Gedser arasındaki Scandlines feribotuyla günde iki kez geçerek bir “Sanat Konferansı” başlattı. Yolculuk 3D taramalar kullanılarak kaydediliyor ve yolcularla röportaj yapılıyor. Her şey vapurun sembolizmini, ülkeler arasındaki bağlantı çağrışımlarını, hız ve yavaşlığı bir “zaman nehri” olarak yakalamayı amaçlıyor. Büyük bienal gösterisi ise 19 Kasım – 18 Şubat 2024 (Salı – Pazar, 11:00 – 18:00) tarihleri arasında Kunsthalle, Hamburger Straße 40’ta gerçekleşecek. 2025 yılında da devam edecek.