Berlin’de yaşayan Japon heykeltıraş Leiko Ikemura, Georg Kolbe Müzesi’ni melez insan-doğa varlıklarıyla ve Uzak Doğu şiiriyle dolduruyor.
Ingeborg Ruthe
Leiko Ikemura’nın koruyucu bir pelerin içindeki Batılı bir Madonna’yı anımsatan koruyucu bir tavşan olan büyük, yeşil patineli “Usagi”.VG Bildkunst Bonn 2023/Leiko Ikemura/Georg Kolbe Museum Berlin/Jörg von Bruchhausen
Bunu bir sanat eserinde oynamalarına izin veriliyor mu? Leiko Ikemura’nın “Esprili Cadılar” sergisinin açılışında çocuklar, yoğun kalabalığı manyetik olarak çeken bronz tavşanın eteğinin altına giriyor. Küçükler, uzun açılış konuşmaları sırasında bir teepee’de olduğu gibi çömelir.
“Evet, bunu yapmalarına izin var!” diyor heykeltıraş, nazik bir gülümsemeyle. Böyle olması gerekiyordu. Bundan mutlu, çünkü tam olarak düşündüğü buydu. Buna ek olarak, Alman “korkulu tavşan” klişesini zekice çürütüyor, çünkü anavatanı Japon mitolojisinde tavşan merhamet, özveri ve bakımın sembolü. Bu şekilde, Ikemura sadece insanları ve hayvanları değil, aynı zamanda Budist ve Hristiyan imgelerini koruma ve empati kuran fantastik yaratıklar halinde birleştirir. Ve böylece kendi kültürünü ve dinini Batı’nınkiyle birleştiriyor: Tavşan karısının eteğinin “Aziz Meryem’in göksel elbisesi gibi” görünmesi gerekiyor. Ve katlanmış eller dini geleneklere atıfta bulunur”.
Bu iki yüzlü “Usagi”, bir zamanlar Georg Kolbe’nin heykeltıraş atölyesi olan yüksek salonun ortasında tahta oturmuştur. Üç metreden daha yüksek, bronz döküm ve umudun rengi gibi parlak yeşil patine. Sanki kış yosunu üzerinde gezinmiş ve sonsuza kadar her türlü hava koşuluna uygun bir elbise gibi metal deri üzerinde büyümüştü. Dev tavşan uzun kulaklarını dikti. Tehlike anlamına gelebilecek her sesi duyar. Tavşanın geniş açık eteği bir sığınak oluşturur. Işık, metaldeki küçük deliklerden – yıldızlı gökyüzü gibi – heykelin içine düşüyor.
Leiko Ikemura, umutla ışıkla aydınlatılan kasvetli Kaos resimlerinin önündeGeorg Kolbe Müzesi Berlin/Enric Duc
1951’de Japonya’nın Mie bölgesindeki Tsu’da doğan heykeltıraş, 1987’den beri Almanya’da yaşıyor. İspanya ve İsviçre’de çalıştıktan sonra, UdK’de öğretmenlik yaptığı Berlin onun evi oldu. Bir zamanlar 20. yüzyılın başlarında büyük Alman figür heykeltraşın atölyesi olan Georg Kolbe Müzesi, şimdi bahara kadar Japon kadınının insan-doğa melezi yaratıkları tarafından dolduruluyor. Uzakdoğu’dan Avrupa’ya uzanan incelikli bir diyalojik şovdan geçiyoruz. Ve seramik, bronz ve son zamanlarda camdan yapılmış 30’dan fazla heykelin önünde duruyoruz.
Ikemura, Kolbe Müzesi aracılığıyla çok daha küçük birkaç “kız”, “torun” ve “yeğeninin” dağıtıldığı büyük “Usagi”sinin jestleri hakkında “İçe dönük ama evrene açık” diyor. Hepsi yarı saydam etek ve dua eden ellerle aynı koruma hareketini yapıyor. Bu tavşanlar, heykeltıraşın çocuk ve kadınlık, ergenlik arasındaki duygusal olarak kararsız durumu ele aldığı, böcek benzeri, savunmasız kız figürleriyle yan odaya atıfta bulunur. Bazı figürler kukla tırtılları andırıyor ama aynı zamanda gölgeli yüzleri var. Hemen çiçek açacak olan tomurcuklarla çağrışımları çağrıştırırlar.
Bronz ve kilden yapılmış fantastik, gerçeküstü melez yaratıklardır. Garip ve tanıdık olan bir senteze girer. Bazen zarif ve uyumlu, sonra düpedüz ürkütücü, neredeyse rahatsız edici bir şekilde parçalanmış. Arkasında Ikemura’nın resimleri asılı. Işığın büyük bir umut gibi içine sızdığı karanlık, metafizik manzara resimleridir. Mavi, eflatun, siyah ve kırmızı tonları tuvalin derinliklerine işlemiş, böylece renk ve Haberin Detayları adeta bir olmuş. Ve sonra renkli camdan yapılmış neredeyse şeffaf, narin, kırılgan kız başları sıralanır.
‘Gözlere yaslanan’, ergenlik temalı biraz uğursuz bir Ikemura çömlekçiliğiVG Bildkunst Bonn 2023/Leiko Ikemura/Georg Kolbe Museum Berlin/Sabrina Walz
Ikemura, bu nazik üslupla zamanımızın acil meselelerini yansıtıyor: Putin’in Avrupa’nın ortasındaki saldırı savaşı, kaçış ve göç, zorluklar ve kültürel farklılık. Ancak resim heykeltıraşı, bugün çığrından çıkmış bir dünyada sanatı giderek artan bir şekilde kendini haklı çıkarmak için siyasi bir yükümlülüğe sokan her türlü militan suçlamadan kaçınıyor. Dahası, melankoliyi ortaya koyuyor. “Gözlere yaslanmak” heykelinde bir kızın kollarının kütükleri göz yuvalarıyla birleşiyor. Ve “Memento Mori”, eski mezarlıklardan bildiğimiz gibi, batılı bir mezar heykelini anımsatıyor. Yüz hatları belirsizdir, vücut kırılarak açılmıştır, böylece figürün içinin bir görünümü ortaya çıkar.
Leiko Ikemura sanatıyla şiiri savunur. Sanatı bir silah olarak kullanmak ona yabancı. İnsan imgesi ile gizemli doğanın kaynaşmasında ifadesini bulan simgesel olanı seçer. Tüm dünyevi şeylerin faniliğinin bilgece, sessiz kabulü ve aynı zamanda her ölümün ardından yeni bir oluşumun geldiği rahatlatıcı neşe, onun bronz “tavşanlarından”, çakıl yatağındaki neredeyse mimari tavşan kadınlarından, uyuyanlardan bahseder. çiçekler ve böcekler gibi kız bedenleri.
Güzel, kırılgan ve umut gibi yeşil: “Lying Head”. Ikemura 2020’de bu kızın yüzünü cama yapıştırdıVG Bildkunst Bonn 2023/Leiko Ikemura/Georg Kolbe Museum Berlin/Jörg von Bruchhausen
İçerisi ve dışarısı arasındaki sınırları aşmak, dönüşümü başarmak, kendinizi şehvet ve duyguların nüfuz ettiği bir atmosfere kaptırmak – Japon sanatçının sanatsal amacı budur. Sanatındaki her şey biçim ile biçimin çözülmesi arasında gidip gelir. Batı Avrupa ve Doğu Asya kültürünü bu şekilde birleştirdiğini söylüyor. Ikemura’nın şiirsel kreasyonları, büyüme ve çürüme arasındaki yaşamın nazikliğini, benzersizliğini kutlar – ancak yine de insanlık durumu anlamında oldukça politiktirler. Heykelleri, şefkatli, şehvetli cadı heykelleri, yarı kedi, yarı kadın: Onlar için duvara cadı şiirleri de yazdı. Duvarlardaki mistik resimler de doğayla diyaloğu, şiddeti hor gören kadınlığı ve yaşamla ölümün sonsuz ritmini anlatıyor.
Leiko Ikemura: Esprili Cadılar. Georg Kolbe Müzesi, Sensburger Allee 25 – 1 Mayıs, Çar – Pzt, 11:00 – 18:00
Ingeborg Ruthe
Leiko Ikemura’nın koruyucu bir pelerin içindeki Batılı bir Madonna’yı anımsatan koruyucu bir tavşan olan büyük, yeşil patineli “Usagi”.VG Bildkunst Bonn 2023/Leiko Ikemura/Georg Kolbe Museum Berlin/Jörg von Bruchhausen
Bunu bir sanat eserinde oynamalarına izin veriliyor mu? Leiko Ikemura’nın “Esprili Cadılar” sergisinin açılışında çocuklar, yoğun kalabalığı manyetik olarak çeken bronz tavşanın eteğinin altına giriyor. Küçükler, uzun açılış konuşmaları sırasında bir teepee’de olduğu gibi çömelir.
“Evet, bunu yapmalarına izin var!” diyor heykeltıraş, nazik bir gülümsemeyle. Böyle olması gerekiyordu. Bundan mutlu, çünkü tam olarak düşündüğü buydu. Buna ek olarak, Alman “korkulu tavşan” klişesini zekice çürütüyor, çünkü anavatanı Japon mitolojisinde tavşan merhamet, özveri ve bakımın sembolü. Bu şekilde, Ikemura sadece insanları ve hayvanları değil, aynı zamanda Budist ve Hristiyan imgelerini koruma ve empati kuran fantastik yaratıklar halinde birleştirir. Ve böylece kendi kültürünü ve dinini Batı’nınkiyle birleştiriyor: Tavşan karısının eteğinin “Aziz Meryem’in göksel elbisesi gibi” görünmesi gerekiyor. Ve katlanmış eller dini geleneklere atıfta bulunur”.
Bu iki yüzlü “Usagi”, bir zamanlar Georg Kolbe’nin heykeltıraş atölyesi olan yüksek salonun ortasında tahta oturmuştur. Üç metreden daha yüksek, bronz döküm ve umudun rengi gibi parlak yeşil patine. Sanki kış yosunu üzerinde gezinmiş ve sonsuza kadar her türlü hava koşuluna uygun bir elbise gibi metal deri üzerinde büyümüştü. Dev tavşan uzun kulaklarını dikti. Tehlike anlamına gelebilecek her sesi duyar. Tavşanın geniş açık eteği bir sığınak oluşturur. Işık, metaldeki küçük deliklerden – yıldızlı gökyüzü gibi – heykelin içine düşüyor.
Leiko Ikemura, umutla ışıkla aydınlatılan kasvetli Kaos resimlerinin önündeGeorg Kolbe Müzesi Berlin/Enric Duc
1951’de Japonya’nın Mie bölgesindeki Tsu’da doğan heykeltıraş, 1987’den beri Almanya’da yaşıyor. İspanya ve İsviçre’de çalıştıktan sonra, UdK’de öğretmenlik yaptığı Berlin onun evi oldu. Bir zamanlar 20. yüzyılın başlarında büyük Alman figür heykeltraşın atölyesi olan Georg Kolbe Müzesi, şimdi bahara kadar Japon kadınının insan-doğa melezi yaratıkları tarafından dolduruluyor. Uzakdoğu’dan Avrupa’ya uzanan incelikli bir diyalojik şovdan geçiyoruz. Ve seramik, bronz ve son zamanlarda camdan yapılmış 30’dan fazla heykelin önünde duruyoruz.
Ikemura, Kolbe Müzesi aracılığıyla çok daha küçük birkaç “kız”, “torun” ve “yeğeninin” dağıtıldığı büyük “Usagi”sinin jestleri hakkında “İçe dönük ama evrene açık” diyor. Hepsi yarı saydam etek ve dua eden ellerle aynı koruma hareketini yapıyor. Bu tavşanlar, heykeltıraşın çocuk ve kadınlık, ergenlik arasındaki duygusal olarak kararsız durumu ele aldığı, böcek benzeri, savunmasız kız figürleriyle yan odaya atıfta bulunur. Bazı figürler kukla tırtılları andırıyor ama aynı zamanda gölgeli yüzleri var. Hemen çiçek açacak olan tomurcuklarla çağrışımları çağrıştırırlar.
Bronz ve kilden yapılmış fantastik, gerçeküstü melez yaratıklardır. Garip ve tanıdık olan bir senteze girer. Bazen zarif ve uyumlu, sonra düpedüz ürkütücü, neredeyse rahatsız edici bir şekilde parçalanmış. Arkasında Ikemura’nın resimleri asılı. Işığın büyük bir umut gibi içine sızdığı karanlık, metafizik manzara resimleridir. Mavi, eflatun, siyah ve kırmızı tonları tuvalin derinliklerine işlemiş, böylece renk ve Haberin Detayları adeta bir olmuş. Ve sonra renkli camdan yapılmış neredeyse şeffaf, narin, kırılgan kız başları sıralanır.
‘Gözlere yaslanan’, ergenlik temalı biraz uğursuz bir Ikemura çömlekçiliğiVG Bildkunst Bonn 2023/Leiko Ikemura/Georg Kolbe Museum Berlin/Sabrina Walz
Ikemura, bu nazik üslupla zamanımızın acil meselelerini yansıtıyor: Putin’in Avrupa’nın ortasındaki saldırı savaşı, kaçış ve göç, zorluklar ve kültürel farklılık. Ancak resim heykeltıraşı, bugün çığrından çıkmış bir dünyada sanatı giderek artan bir şekilde kendini haklı çıkarmak için siyasi bir yükümlülüğe sokan her türlü militan suçlamadan kaçınıyor. Dahası, melankoliyi ortaya koyuyor. “Gözlere yaslanmak” heykelinde bir kızın kollarının kütükleri göz yuvalarıyla birleşiyor. Ve “Memento Mori”, eski mezarlıklardan bildiğimiz gibi, batılı bir mezar heykelini anımsatıyor. Yüz hatları belirsizdir, vücut kırılarak açılmıştır, böylece figürün içinin bir görünümü ortaya çıkar.
Leiko Ikemura sanatıyla şiiri savunur. Sanatı bir silah olarak kullanmak ona yabancı. İnsan imgesi ile gizemli doğanın kaynaşmasında ifadesini bulan simgesel olanı seçer. Tüm dünyevi şeylerin faniliğinin bilgece, sessiz kabulü ve aynı zamanda her ölümün ardından yeni bir oluşumun geldiği rahatlatıcı neşe, onun bronz “tavşanlarından”, çakıl yatağındaki neredeyse mimari tavşan kadınlarından, uyuyanlardan bahseder. çiçekler ve böcekler gibi kız bedenleri.
Güzel, kırılgan ve umut gibi yeşil: “Lying Head”. Ikemura 2020’de bu kızın yüzünü cama yapıştırdıVG Bildkunst Bonn 2023/Leiko Ikemura/Georg Kolbe Museum Berlin/Jörg von Bruchhausen
İçerisi ve dışarısı arasındaki sınırları aşmak, dönüşümü başarmak, kendinizi şehvet ve duyguların nüfuz ettiği bir atmosfere kaptırmak – Japon sanatçının sanatsal amacı budur. Sanatındaki her şey biçim ile biçimin çözülmesi arasında gidip gelir. Batı Avrupa ve Doğu Asya kültürünü bu şekilde birleştirdiğini söylüyor. Ikemura’nın şiirsel kreasyonları, büyüme ve çürüme arasındaki yaşamın nazikliğini, benzersizliğini kutlar – ancak yine de insanlık durumu anlamında oldukça politiktirler. Heykelleri, şefkatli, şehvetli cadı heykelleri, yarı kedi, yarı kadın: Onlar için duvara cadı şiirleri de yazdı. Duvarlardaki mistik resimler de doğayla diyaloğu, şiddeti hor gören kadınlığı ve yaşamla ölümün sonsuz ritmini anlatıyor.
Leiko Ikemura: Esprili Cadılar. Georg Kolbe Müzesi, Sensburger Allee 25 – 1 Mayıs, Çar – Pzt, 11:00 – 18:00